Hindi bang ansaya ng pakiramdam kung meron kang inspirasyon? Sinisipag kang gawin lahat ng bagay, napakaganda ng tingin mo sa mundo, wala kang takot harapin ang lahat ng problema na dadating sa iyo at patuloy kang nagsisikap sa mga bagay-bagay. Ang inspirasyon ang nagbibigay ng lakas ng loob sayo. Pakiramdam mo, ang swerte-swerte mo dahil may inspirasyon ka. Siya, at wala ng iba pa. Pero sino nga ba ito?
Ang inspirasyon ay hindi pang mga mag boyfriend/girlfriend lang. Maaring, best friend mo ito, kaklase, nanay, tatay, mga kapatid o kung sino man. Sila ang nagbibigay halaga at malasakit sa iyo, ang iniidolo mo ang tinitingala mo, ang mahal mo, tinitibok ng puso mo, nagpapatawa sayo at sumusuporta sa lahat ng ginagawa mo. Bakit mo nga ba siya napiling inspirasyon? Dahil ba lagi ka nalang masaya pag kasama siya? Pinapayuhan sa mga tanong at problema mo, o dahil binibigay niya lahat ng gusto mo...
Problemado ka, naiiyak ka na sa buhay mo. Napakalungkot naman talaga at hindi mo alam kung anong gagawin mo. May lumapit sayo ng hindi mo inaasahan, tutulungan ka daw niya. Pinayuhan ka, kinwentuhan, pinagalitan at nagtawanan sa bandang huli. Napalapit ang loob mo sa kanya ng hindi inaasahan. Sakanya mo na sinasabi ang lahat ng salaobin mo. Binabalitaan mo siya sa lahat ng bagay dahil alam mong andiyan siya para sa anumang mangyayari at nagyari sayo. Lalong lumalakas ng loob mo sa lahat ng bagay dahil andiyan siya. Tapos bigla mong maiisip at masasabi sa sarili mo na, siya ang inspirasyon mo...
Tinitingala mo siya, iniidolo. Ang galing niya kasing magisip at alam niya kung paano maghawak ng buhay. Gumagaan tuloy ay pakiramdam mo dahil alam mong andiyan siya...
Nagtatrabaho siya para sa iyo, nagsisikap at nagsasakripisyo. Alam mong ginagawa niya yun para sa iyo... sa inyo. Nararamdaman mo ang kanyang malasakit at pagmamahal. Wala man siya lagi sa iyong tabi, hindi man niya alam lahat ng nangyayari sa iyo, hindi ka niya nayayakap pag umiiyak ka... Pero inspirasyon mo pa din siya. Magaaral ka ng mabuti dahil inaalay mo ito sa kanya. Magtatrabaho at magpapaka asenso dahil alay mo ito sa kanya. Utang na loob sa nagiisang inspirasyon mo sa buhay. Sa yun at wala ng iba.
Sila ang buhay mo, hindi mo kakayaning masaktan at maghirap. Gagawa ka ng paraan para sa kanila. Ang mga kapatid mo, nanay.. pamilya mo. Sila ang nagbibigay ng dahilan para mabuhay ka. Mahirap mag sakripisyo pero ayos lang, dahil para sakanila naman lahat ng ginagawa mo. Sila... sila... ang inspirasyon mo.
(hay KC, nagdadrama ka na naman...)
Inspirasyon, inspirasyon, inspirasyon. Ang sarap mabuhay dahil may inspirasyon. Ang sarap mag-aral, magtrabaho, magunat ng buto, sakripisyo at lahat dahil may inspirasyon. Kung wala, paano ka na?
E ikaw, sino ang inspirasyon mo doon?
Sunday, October 31, 2004
Thursday, October 28, 2004
You Learn
Living in a complicated world gives me an opportunity to do things that really makes my mind speculate. I may mess up sometimes but I know its how my life works. I do cry, I do really... Especially when it comes to studies & family matters. It just makes me feel down when I have a lot of pressure trying to do things but it just cant be right. Doing strange things can fallout into realizations. I love pleasure, achievements & the feeling of bliss. Who doesn't? But sometimes I just have to feel failure, rejection & grievances. If I'll say that nobody has to live with these negative outcomes except me, well I wasn't thinking...
These negative outcomes may be full of shit but I know it could help me eventually. I must learn from my mistakes. Failing an exam is a very adversely feeling. Studying as if there is no tomorrow, sleepless nights, skipping meals & skipping gimmicks just to focus then you just fail the exam. What the hell was that? Was I really dumb or the exam wasn't really for me? But then, why must I let this failure ruin my life? Then I realized that I need to improve things. Maybe I should study more and try to forget my pleasure just for a span of time. And maybe, I could pass the damn exam next time.
Living is odd when you have nobody to love. Sometimes, love just comes in your way without even expecting. You don't have to look for love because it comes freely. And when you find it, grab it. Don't take love for granted. Just try to feel the person and let him/her feel special. Live by the day and learn how to appreciate each other. Who wants to be loved? Was that a question? But sometimes, love can't be yours at the moment. When you broke up with your loved one, your crush hates you or when your special someone fell out of love with you... it just feels somber. You can't laugh because it's hurting. You can't even look at the brighter side because of a simple reason that.... you just can't! Then eventually, you learn how to improve things. You learn how deal with love properly. You learn that some things are just not meant for you. And then you learn how to smile.
When your mom yells at you and scolds you all the time that you just can't live with it anymore but you have no choice, when your parents give you curfew as if you are a kid. When your elder kuyas and ates ask you something without even thinking. When you just hate your family because, "hey please give me a break!" When you knew that your dad has a second family somewhere, when you had an achievement and nobody cares to congratulate you... How was your family makes you happy anyway? Then you thought, that they are the people who are too focused with something and they don't give a damn about you. But they love you... really. Just learn to deal with it, live with it and everything will just be fine.
When vices make you feel good. It kills time and boredoms, when you feel like drinking beer all the time. You smoke, do drugs, watch porno’s and shit. When you started to love these things badly. And it kills you when you don't. Then suddenly you started to feel sick & tired of these things. You became an asshole to your family and friends because you are an addict. You laugh at anyone even if they are really not funny. When you became a crazy person. Then you realized, that you should've, would've, and could’ve entertained these vices in the first place. It feels good at first but it will make you crazy and different in the end.
When you try to make everyone proud of you but they just CAN'T. Simply because you are not good enough or maybe you need to do better. When you expect them to praise you for what you have done but they rather stare at you and make you realize that... "hello? what was that?" When you feel that nobody likes you because you are a loser. When you think that everyone thinks you as a joke even in the most serious manner. When no one hears your grievances, and you just want to die. Then you realized that its just you who thought all those things and you are obviously a paranoid person. You learned how to read between the lines and be understanding to the people around you...
Maybe there are things and circumstances that hurt you and make you feel bad, but these things and circumstances will definitely help you to realize and reflect yourself. Don't stop yourself to react on negative things. Cry, grieve, scream & get mad.. Everybody does that anyway. Who doesn't? You must realize that when you live, love, cry, lose, bleed, scream, grieve, choke, laugh, choose, pray, & ask.......
you will also learn.
learn and realize things, that's how life works...
These negative outcomes may be full of shit but I know it could help me eventually. I must learn from my mistakes. Failing an exam is a very adversely feeling. Studying as if there is no tomorrow, sleepless nights, skipping meals & skipping gimmicks just to focus then you just fail the exam. What the hell was that? Was I really dumb or the exam wasn't really for me? But then, why must I let this failure ruin my life? Then I realized that I need to improve things. Maybe I should study more and try to forget my pleasure just for a span of time. And maybe, I could pass the damn exam next time.
Living is odd when you have nobody to love. Sometimes, love just comes in your way without even expecting. You don't have to look for love because it comes freely. And when you find it, grab it. Don't take love for granted. Just try to feel the person and let him/her feel special. Live by the day and learn how to appreciate each other. Who wants to be loved? Was that a question? But sometimes, love can't be yours at the moment. When you broke up with your loved one, your crush hates you or when your special someone fell out of love with you... it just feels somber. You can't laugh because it's hurting. You can't even look at the brighter side because of a simple reason that.... you just can't! Then eventually, you learn how to improve things. You learn how deal with love properly. You learn that some things are just not meant for you. And then you learn how to smile.
When your mom yells at you and scolds you all the time that you just can't live with it anymore but you have no choice, when your parents give you curfew as if you are a kid. When your elder kuyas and ates ask you something without even thinking. When you just hate your family because, "hey please give me a break!" When you knew that your dad has a second family somewhere, when you had an achievement and nobody cares to congratulate you... How was your family makes you happy anyway? Then you thought, that they are the people who are too focused with something and they don't give a damn about you. But they love you... really. Just learn to deal with it, live with it and everything will just be fine.
When vices make you feel good. It kills time and boredoms, when you feel like drinking beer all the time. You smoke, do drugs, watch porno’s and shit. When you started to love these things badly. And it kills you when you don't. Then suddenly you started to feel sick & tired of these things. You became an asshole to your family and friends because you are an addict. You laugh at anyone even if they are really not funny. When you became a crazy person. Then you realized, that you should've, would've, and could’ve entertained these vices in the first place. It feels good at first but it will make you crazy and different in the end.
When you try to make everyone proud of you but they just CAN'T. Simply because you are not good enough or maybe you need to do better. When you expect them to praise you for what you have done but they rather stare at you and make you realize that... "hello? what was that?" When you feel that nobody likes you because you are a loser. When you think that everyone thinks you as a joke even in the most serious manner. When no one hears your grievances, and you just want to die. Then you realized that its just you who thought all those things and you are obviously a paranoid person. You learned how to read between the lines and be understanding to the people around you...
Maybe there are things and circumstances that hurt you and make you feel bad, but these things and circumstances will definitely help you to realize and reflect yourself. Don't stop yourself to react on negative things. Cry, grieve, scream & get mad.. Everybody does that anyway. Who doesn't? You must realize that when you live, love, cry, lose, bleed, scream, grieve, choke, laugh, choose, pray, & ask.......
you will also learn.
learn and realize things, that's how life works...
Tuesday, October 26, 2004
Gabi na naman...
Balita ko sembreak daw ng ibang estudiante ngayon. Buti pa sila may sembreak. Kami kasi wala...
Ako ay isang Consular and Diplomatic Affairs student at para sa mga hindi pa nakaka alam at kahapon lang pinanganak, sangkatutak at sadamukmok na paperworks at reading materials ang binabasa namen araw-araw. Manuod ng CNN at national news, magbasa ng periodico at kung anu-ano pa. E paano kaya ako manunuod ng balita e gabi na ko nakakauwi sa bahay? Kailangan magbasa, magintindi dahil bukas may quiz, exam or oral recitation. Damang-dama ko ang hirap ng magbabasa ng napakaraming handouts at libro. Hindi naman kasi ako mahilig magbasa dati. Sa totoo nga, ayaw ko talaga! Tamad ako, pasensya na. Pero nung pag apak ko ng kolehiyo, wala akong magawa kundi magbasa dahil baka ibagsak ko lang ang mga subjects ko at mapahiya lng ako ng aking professor.
Minsan nga kahit kailangan nang magpahinga o araw ng pahinga, hindi ko pa din nagagawang humilata at matulog na lang buong araw. Nasanay kasi ako na may ginagawa. Baka may nakalimutan lang akong basahin.. hindi puwedeng wala!
Hindi tungkol sa pagbabasa ang artukulo kong ito. Gusto ko lang ipamahagi sa inyo na nakakapagod din. Tatlong taon at kalahati palang akong ganito pero pakiramdam ko, antagal tagal na. "Its like eternity.. like for-everrrr!" sabi ng maaarte kong klasmeyts. Kahit linggo hindi ko magawang magpahinga. Dapat araw-araw na nakatapat sa computer dahil may gagawin na namang paper works. Haaaayyyy, kaya nga nadiskubre ko ang blogspot dahil sa pagiging adik ko sa computer. Buti na lang at may YM, blogspot at friendster.
Napakahaba sa akin ng araw. Lagi kasi akong may ginagawa, hindi puwedeng wala. Lagi akong may pinupuntahan, hindi puwedeng wala. Nakakapagod din. Kahit sabihin mo pang gimikero at gimikera ka lang araw-araw, hindi mo ba naiisip na.. nakakapagod din? Inuman araw-araw, walang humpay na kwentuhan at tawanan araw-araw oras-oras, nakakapagod din. E paano pa kaya ang buhay estudiante.. sadyang nakakapagod din.
Huwag ka nang umangal, totoo naman e.... (pagbigyan mo nalang ako.)
Pero sa napakahabang araw na aking ginagalawan... may isang punto sa bawat araw na napakasarap ng pakiramdam...
Sa gabi, ang paghiga.. ang pagtulog... Sadyang napakasarap ng pakiramdam.. "Haaaayyy salamat at matutulog na din.." yan ang lagi kong sinasabi pagkahiga ko. Ansarap kasi. Ewanko ba!
Nakakapagod man ang buong araw ko buti nalang may panahon pa akong matulog. Paano kaya ang iba?
Ako ay isang Consular and Diplomatic Affairs student at para sa mga hindi pa nakaka alam at kahapon lang pinanganak, sangkatutak at sadamukmok na paperworks at reading materials ang binabasa namen araw-araw. Manuod ng CNN at national news, magbasa ng periodico at kung anu-ano pa. E paano kaya ako manunuod ng balita e gabi na ko nakakauwi sa bahay? Kailangan magbasa, magintindi dahil bukas may quiz, exam or oral recitation. Damang-dama ko ang hirap ng magbabasa ng napakaraming handouts at libro. Hindi naman kasi ako mahilig magbasa dati. Sa totoo nga, ayaw ko talaga! Tamad ako, pasensya na. Pero nung pag apak ko ng kolehiyo, wala akong magawa kundi magbasa dahil baka ibagsak ko lang ang mga subjects ko at mapahiya lng ako ng aking professor.
Minsan nga kahit kailangan nang magpahinga o araw ng pahinga, hindi ko pa din nagagawang humilata at matulog na lang buong araw. Nasanay kasi ako na may ginagawa. Baka may nakalimutan lang akong basahin.. hindi puwedeng wala!
Hindi tungkol sa pagbabasa ang artukulo kong ito. Gusto ko lang ipamahagi sa inyo na nakakapagod din. Tatlong taon at kalahati palang akong ganito pero pakiramdam ko, antagal tagal na. "Its like eternity.. like for-everrrr!" sabi ng maaarte kong klasmeyts. Kahit linggo hindi ko magawang magpahinga. Dapat araw-araw na nakatapat sa computer dahil may gagawin na namang paper works. Haaaayyyy, kaya nga nadiskubre ko ang blogspot dahil sa pagiging adik ko sa computer. Buti na lang at may YM, blogspot at friendster.
Napakahaba sa akin ng araw. Lagi kasi akong may ginagawa, hindi puwedeng wala. Lagi akong may pinupuntahan, hindi puwedeng wala. Nakakapagod din. Kahit sabihin mo pang gimikero at gimikera ka lang araw-araw, hindi mo ba naiisip na.. nakakapagod din? Inuman araw-araw, walang humpay na kwentuhan at tawanan araw-araw oras-oras, nakakapagod din. E paano pa kaya ang buhay estudiante.. sadyang nakakapagod din.
Huwag ka nang umangal, totoo naman e.... (pagbigyan mo nalang ako.)
Pero sa napakahabang araw na aking ginagalawan... may isang punto sa bawat araw na napakasarap ng pakiramdam...
Sa gabi, ang paghiga.. ang pagtulog... Sadyang napakasarap ng pakiramdam.. "Haaaayyy salamat at matutulog na din.." yan ang lagi kong sinasabi pagkahiga ko. Ansarap kasi. Ewanko ba!
Nakakapagod man ang buong araw ko buti nalang may panahon pa akong matulog. Paano kaya ang iba?
Saturday, October 23, 2004
Karma
"Huwag mong gawin sa iba ang ayaw mong gawin sayo." Karma o the Law of Karma ayon sa paniniwala ng mga Buddhist na "for every event that occurs, there will follow another event whose existence was caused by the first, and this second event will be pleasant or unpleasant according as its cause was skillful or unskillful." A skillful event is one that is not accompanied by craving, resistance or delusions; an unskillful event is one that is accompanied by any one of those things. At sabi nga nga mga amerikano na, "What goes around comes around". Maaring hindi lahat naniniwala dito pero isa ako sa mga taong unti-unting naniniwala at namumulat sa kasabihang ito. Sabihin na nating masyadong mahiwaga ang mga katagang ito pero wala naman sigurong mawawala sa akin kung maniniwala ako dito.
Lagi sa akin sinasabi ng mga magulang ko na maging mabuti daw akong anak sa kanila para maging ganun din ang mga anak ko sa akin. Hindi ko alam kung paniniwalaan ko sila pero sumusunod na lang ako. Bakit kailangan ko pang intindihin kung mamahalin at rerespetuhin ako ng mga anak ko? Ang mas importante, marunong ako rumispeto at ang mag mahal ng magulang. Yun na yun! Problema ko na yun kung paano ko papalakihin ng maayos ang mga magiging anak ko.
Maging mabuti ka sa ibang tao at siguradong gaganda ang takbo ng buhay mo. Pero ibig sabihin ba non na ang mga mahihirap ay masama ang pakikitungo sa ibang tao?
Hindi naman nasusukat sa pera ang kagandahan ng takbo ng buhay ng isang tao. Hindi porket mahirap ka, pangit na ang takbo ng buhay mo at hindi din porket mayaman ka, marangyang-marangya na ang pakiramdam mo. Meron akong Tita, nung mag boyfriend pa lang sila ng asawa niya, may tinulungan silang lalake na, na hit n run. Dinala nila ito sa ospital pero hindi naman nila kilala ito. Patuloy pa din sila tumutulong sa ibang tao na walang hinihinging kapalit. Bilib ako sa kanila. Grabe! Mahirap lang sila ngayon pero masaya sila. Nagagapang naman nila ang mga anak nila sa bawat hikahos na nararanasan nila. At masasabi kung maganda ang takbo ng buhay nila dahil hindi sila pinapabayaan ng Diyos.
Para sa akin, tamang intindihin mo ang kinabukasan at ang magiging takbo ng buhay mo. Matutong tumanaw ng utang na loob at maging mabuti ang pakikitungo sa ibang tao. Maging mabuti sa ibang tao at siguradong hindi ka pababayaan ng Diyos. Korny ba? Wag kang ganyan, dahil balang araw mapapatungo ka nalang sa huli.
Kung ayaw mong lokohin ka ng syota mo, huwag mo din siya lolokohin. Kung gusto mong maging maganda ang takbo ng lovelife mo, matuto ka daw magpahalaga ng boyfriend/girlfriend mo. At kung maloko ka man at masaktan, huwag na huwag kang gumanti. Maaring hindi ka sumasang ayon dito pero, isipin mo ng mabuti... at baka mapatungo ka nalang sa huli.
Hindi ko alam kung ano ang nakukuha ng ibang tao sa "pag ganti." Bakit kailangan mo pang ipasa sa iba ang sakit na naramdaman mo? Bakit kailangan mong magalit sa ex mo pag hindi maganda ang paghihiwalay ninyo? Ano naman kaya ang nakukuha mo sa pagiging bitter-bitteran? Bakit kailangan mong magalit sa teacher mo na nagbagsak sa iyo? Bakit hindi mo na lang matanggap na ikaw ang mali at ikaw ang gumawa ng grado mo. Bakit kailangan mong sampalin ang sumampal sa iyo? Hindi naman niya kailangan maramdaman ang sakit na naramdaman mo. Bakit kailangan mong patulan ang humamon ng suntukan sa iyo, wala ka namang makukuha kundi sakit ng katawan at ulo. Sa madaling salita, bakit kailangan mong gawin sa iba ang ginawa sa iyo?
Huwag mong gawin sa iba ang ayaw mong mangyari sa iyo. Yun ang tama! Nakakalito ba, intindihin mo kasi!
Lumalayo na ba ang mga sinasabi ko sa mismong pinaguusapan natin?
Hindi siguro.....
Maaring sa pagdaan ng panahon, maiisip mo na lang na napaka swerte mong tao. Maaring gumaganda ang pagiging buhay estudyante mo o di kaya gumaganda ang pagiging buhay may trabaho mo. Pero natanong mo ba sa sarili mo kung bakit?
Lagi sa akin sinasabi ng mga magulang ko na maging mabuti daw akong anak sa kanila para maging ganun din ang mga anak ko sa akin. Hindi ko alam kung paniniwalaan ko sila pero sumusunod na lang ako. Bakit kailangan ko pang intindihin kung mamahalin at rerespetuhin ako ng mga anak ko? Ang mas importante, marunong ako rumispeto at ang mag mahal ng magulang. Yun na yun! Problema ko na yun kung paano ko papalakihin ng maayos ang mga magiging anak ko.
Maging mabuti ka sa ibang tao at siguradong gaganda ang takbo ng buhay mo. Pero ibig sabihin ba non na ang mga mahihirap ay masama ang pakikitungo sa ibang tao?
Hindi naman nasusukat sa pera ang kagandahan ng takbo ng buhay ng isang tao. Hindi porket mahirap ka, pangit na ang takbo ng buhay mo at hindi din porket mayaman ka, marangyang-marangya na ang pakiramdam mo. Meron akong Tita, nung mag boyfriend pa lang sila ng asawa niya, may tinulungan silang lalake na, na hit n run. Dinala nila ito sa ospital pero hindi naman nila kilala ito. Patuloy pa din sila tumutulong sa ibang tao na walang hinihinging kapalit. Bilib ako sa kanila. Grabe! Mahirap lang sila ngayon pero masaya sila. Nagagapang naman nila ang mga anak nila sa bawat hikahos na nararanasan nila. At masasabi kung maganda ang takbo ng buhay nila dahil hindi sila pinapabayaan ng Diyos.
Para sa akin, tamang intindihin mo ang kinabukasan at ang magiging takbo ng buhay mo. Matutong tumanaw ng utang na loob at maging mabuti ang pakikitungo sa ibang tao. Maging mabuti sa ibang tao at siguradong hindi ka pababayaan ng Diyos. Korny ba? Wag kang ganyan, dahil balang araw mapapatungo ka nalang sa huli.
Kung ayaw mong lokohin ka ng syota mo, huwag mo din siya lolokohin. Kung gusto mong maging maganda ang takbo ng lovelife mo, matuto ka daw magpahalaga ng boyfriend/girlfriend mo. At kung maloko ka man at masaktan, huwag na huwag kang gumanti. Maaring hindi ka sumasang ayon dito pero, isipin mo ng mabuti... at baka mapatungo ka nalang sa huli.
Hindi ko alam kung ano ang nakukuha ng ibang tao sa "pag ganti." Bakit kailangan mo pang ipasa sa iba ang sakit na naramdaman mo? Bakit kailangan mong magalit sa ex mo pag hindi maganda ang paghihiwalay ninyo? Ano naman kaya ang nakukuha mo sa pagiging bitter-bitteran? Bakit kailangan mong magalit sa teacher mo na nagbagsak sa iyo? Bakit hindi mo na lang matanggap na ikaw ang mali at ikaw ang gumawa ng grado mo. Bakit kailangan mong sampalin ang sumampal sa iyo? Hindi naman niya kailangan maramdaman ang sakit na naramdaman mo. Bakit kailangan mong patulan ang humamon ng suntukan sa iyo, wala ka namang makukuha kundi sakit ng katawan at ulo. Sa madaling salita, bakit kailangan mong gawin sa iba ang ginawa sa iyo?
Huwag mong gawin sa iba ang ayaw mong mangyari sa iyo. Yun ang tama! Nakakalito ba, intindihin mo kasi!
Lumalayo na ba ang mga sinasabi ko sa mismong pinaguusapan natin?
Hindi siguro.....
Maaring sa pagdaan ng panahon, maiisip mo na lang na napaka swerte mong tao. Maaring gumaganda ang pagiging buhay estudyante mo o di kaya gumaganda ang pagiging buhay may trabaho mo. Pero natanong mo ba sa sarili mo kung bakit?
Monday, October 18, 2004
Kinabukasan: Pagkatapos mag Inuman
Inuman na naman. Siguradong may malalasing, may susuka, may magulo, may iiyak, may tatahimik at may panibagong pag kukwentuhan kinabukasan. Hindi niyo ba napapansin na di hamak na mas-masaya ang araw kinabukasan? Ang araw na tapos na kayo mag-inuman. Dahil ito ang araw kung saan, pagkukwentuhan ninyo at babalikan ninyo ang mga nangyari kahapon / kagabi (araw na naginuman kayo). Ang walang humpay na tawanan at asaran.
Depende yun sayo kung gusto mong mapagusapan kinabukasan. Madali lang yan, i-straight mo lahat ng ipainom sayo. O kaya, saluhin mo lahat ng shot ng mga kaibigan mo. Sigurado akong maghahasik ka ng lagim sa inuman niyo. Mag ingay ka, sumayaw, tumawa ng pinaka-malakas sa kanila, umiyak ka, humagulgol ng parang wala ng bukas. Tapos pag tinanong sayo kung bakit, sabihin mo, hindi mo alam tapos magpapilit ka. Tapos i-kwento mo na ang talambuhay mo. Pasok! ikaw na ang bida. O kung hindi ka pa kuntento, gawin mo lahat ng trippings na wirdo. Maghubad ka, makipag habulan ka sa aso na nasa kalye, gumapang ka sa sahig, ibuhos mo ang isang litro ng coke sa sarili mo. Pasok! ikaw ulit ang bida. Siguradong hindi mo pa damang-dama ang kahihiyan na ginagawa mo sa mismong araw na nagiinuman kayo. Dahil sa simpleng dahilan na lasing ka, at lasing din sila.
Teka.....
Maghintay ka kinabukasan...
Eto na, sumikat na naman ang araw. "Gising gising tayo jan!!" at shempre, ang sakit ng ulo mo. Hindi mo na din maalala ang mga pinag-gagawa mo kagabi. (Hindi na nga ba?). Biglang nagtext ang kaibigan mo, punta daw sila sa bahay mo. Wala naman daw pasok...
(Naku patay!)
Buti sana kung kinabukasan lang pag-usapan.. Minsan umaabot ng taon..
(ha! bahala ka!)
Eto na at nakapagusap-usap na naman kayo ng mga kaibigan mo na kasama mo kagabi sa inuman. At dahil ikaw ang bida kagabi, ikaw pa din ang bida ngayon. Paulit-ulit niyong paguusapan ang mga nangyari kagabi. Aasarin ka ng aasarin sa mga pasaway mong ginawa. Sa madaling salita, asar talo ka. (O ano, saya ba?) Wala kang magawa dahil totoo naman lahat ng naririnig mo. Hindi ka din puwede magalit dahil pikon ka kung ganon...
PIKON!! PIKON!!(umm! Nangiinis ka e..)
Iinom-inom ka tapos pag nalasing ka at pinagusapan ka kinabukasan, magagalit ka. Hindi naman puwede yun tsong. Tawanan mo nalang lahat sila habang inaasar ka nila, at mura-murahin mo nalang sila sa isip mo. Isipin mo nalang, sinasapak-sapak mo sila habang pinagtatawanan ka nila. Isipin mo nalang, na hindi na sila sisikatan ng araw kinabukasan. Isipin mo nalang, bacon yan!
Pero, kung ayaw mo namang maging asar talo kinabukasan. Magpaka KJ ka nalang sa inuman. Sa mga kahapon lang pinanganak, ang KJ ay kill joy, ang korny, ang walang kwenta, ang boring, ang STEADY. Huwag ka mashado uminom para hindi ka malasing pare! O kaya, siguraduhin mong hindi ka mang-gugulo habang nagiinuman kayo. Hindi, ikaw na lang yung taong nakaupo lang sa sulok, taga-tawa lang sakanila, ang tanggero, ang tahimik o sa madaling salita, ang WALANG KAKWENTA KWENTANG KAINUMAN. (o tagay na tayo jan!) "hoi! galaw galaw!”
Maaring steady ka lang sa inuman, pero bumawi ka na lang kinabukasan. Asarin mo ng asarin yung bida kagabi. Tawanan mo, batukan mo, gaguhin mo.. "gago ka tsong! mukha kang tanga non.." *umm!* (sabay tawa). Pagtawanan mo at magpaka astig (kahit hindi ka naman cool,*belat!*).
Pero, kahit gaano pa kasaya ang usapan kinabukasan... Meron din namang inuman na hindi puwede pagkwentuhan kinabukasan. Ang mga patagong inuman, o ang nagmimilagrong inuman. Eto ang inuman na hindi puwede pagusapan. Bawal malaman ng iba dahil sobrang maselan ang mga pangyayari kagabi. Bawal pagtawanan dahil hindi naman ito katawa-tawa. Bawal pagkatuwaan dahil hindi ito nakakatuwa. Bawal mag-asaran dahil baka magsapakan kayo pag ginawa niyo yun. Bawal ipagkalat dahil baka may magalit. (Baka hindi na masundan..)
Gayunpaman, mahiwaga pa din ang dulot ng inuman sa kinabukasan. Masaya, nakakaasar, nakakatawa, nakakagago o nakaka...(e ano naman kung naginuman kagabi?).
tara na...
...at ng makarami!....
Depende yun sayo kung gusto mong mapagusapan kinabukasan. Madali lang yan, i-straight mo lahat ng ipainom sayo. O kaya, saluhin mo lahat ng shot ng mga kaibigan mo. Sigurado akong maghahasik ka ng lagim sa inuman niyo. Mag ingay ka, sumayaw, tumawa ng pinaka-malakas sa kanila, umiyak ka, humagulgol ng parang wala ng bukas. Tapos pag tinanong sayo kung bakit, sabihin mo, hindi mo alam tapos magpapilit ka. Tapos i-kwento mo na ang talambuhay mo. Pasok! ikaw na ang bida. O kung hindi ka pa kuntento, gawin mo lahat ng trippings na wirdo. Maghubad ka, makipag habulan ka sa aso na nasa kalye, gumapang ka sa sahig, ibuhos mo ang isang litro ng coke sa sarili mo. Pasok! ikaw ulit ang bida. Siguradong hindi mo pa damang-dama ang kahihiyan na ginagawa mo sa mismong araw na nagiinuman kayo. Dahil sa simpleng dahilan na lasing ka, at lasing din sila.
Teka.....
Maghintay ka kinabukasan...
Eto na, sumikat na naman ang araw. "Gising gising tayo jan!!" at shempre, ang sakit ng ulo mo. Hindi mo na din maalala ang mga pinag-gagawa mo kagabi. (Hindi na nga ba?). Biglang nagtext ang kaibigan mo, punta daw sila sa bahay mo. Wala naman daw pasok...
(Naku patay!)
Buti sana kung kinabukasan lang pag-usapan.. Minsan umaabot ng taon..
(ha! bahala ka!)
Eto na at nakapagusap-usap na naman kayo ng mga kaibigan mo na kasama mo kagabi sa inuman. At dahil ikaw ang bida kagabi, ikaw pa din ang bida ngayon. Paulit-ulit niyong paguusapan ang mga nangyari kagabi. Aasarin ka ng aasarin sa mga pasaway mong ginawa. Sa madaling salita, asar talo ka. (O ano, saya ba?) Wala kang magawa dahil totoo naman lahat ng naririnig mo. Hindi ka din puwede magalit dahil pikon ka kung ganon...
PIKON!! PIKON!!(umm! Nangiinis ka e..)
Iinom-inom ka tapos pag nalasing ka at pinagusapan ka kinabukasan, magagalit ka. Hindi naman puwede yun tsong. Tawanan mo nalang lahat sila habang inaasar ka nila, at mura-murahin mo nalang sila sa isip mo. Isipin mo nalang, sinasapak-sapak mo sila habang pinagtatawanan ka nila. Isipin mo nalang, na hindi na sila sisikatan ng araw kinabukasan. Isipin mo nalang, bacon yan!
Pero, kung ayaw mo namang maging asar talo kinabukasan. Magpaka KJ ka nalang sa inuman. Sa mga kahapon lang pinanganak, ang KJ ay kill joy, ang korny, ang walang kwenta, ang boring, ang STEADY. Huwag ka mashado uminom para hindi ka malasing pare! O kaya, siguraduhin mong hindi ka mang-gugulo habang nagiinuman kayo. Hindi, ikaw na lang yung taong nakaupo lang sa sulok, taga-tawa lang sakanila, ang tanggero, ang tahimik o sa madaling salita, ang WALANG KAKWENTA KWENTANG KAINUMAN. (o tagay na tayo jan!) "hoi! galaw galaw!”
Maaring steady ka lang sa inuman, pero bumawi ka na lang kinabukasan. Asarin mo ng asarin yung bida kagabi. Tawanan mo, batukan mo, gaguhin mo.. "gago ka tsong! mukha kang tanga non.." *umm!* (sabay tawa). Pagtawanan mo at magpaka astig (kahit hindi ka naman cool,*belat!*).
Pero, kahit gaano pa kasaya ang usapan kinabukasan... Meron din namang inuman na hindi puwede pagkwentuhan kinabukasan. Ang mga patagong inuman, o ang nagmimilagrong inuman. Eto ang inuman na hindi puwede pagusapan. Bawal malaman ng iba dahil sobrang maselan ang mga pangyayari kagabi. Bawal pagtawanan dahil hindi naman ito katawa-tawa. Bawal pagkatuwaan dahil hindi ito nakakatuwa. Bawal mag-asaran dahil baka magsapakan kayo pag ginawa niyo yun. Bawal ipagkalat dahil baka may magalit. (Baka hindi na masundan..)
Gayunpaman, mahiwaga pa din ang dulot ng inuman sa kinabukasan. Masaya, nakakaasar, nakakatawa, nakakagago o nakaka...(e ano naman kung naginuman kagabi?).
tara na...
...at ng makarami!....
Friday, October 15, 2004
Ice Cream
Kumakain ako ng ice cream at sarap na sarap ako lalo na pag cookies n cream ang flavor. Mas masarap ito pag hindi lusaw. Masyado kasing matamis ang ice cream pag lusaw, at hindi naman ako mahilig sa matatamis.
"Wow ice cream..."
"Wow cookies n cream!"
Di ba nakakainggit pag kumakain ng ice cream ang katabi mo, kaibigan mo, o kung sino man ang makita mo? "wow nakakainggit naman, sana ako din may ice cream..." Tapos lalo ka pa niya iinggitin...
Madali akong nagsasawa sa ice cream pag sobra itong tamis. Nawawalan ng gana at umaayaw sa kalagitnaan ng pagkain nito. Naiinis din naman ako sa ice cream na kinakain ko pag hindi ko gusto ang flavor nito. Minsan, para lang sabihing kumain ako ng ice cream, titikman ko ito.. kakainin.. tatanggapin ang lasa kahit na hindi naman talaga ka-aya-aya ang lasa.
Lahat ng tao puwede makakain ng ice cream pero hindi sa lahat ng panahon may ice cream. Puwede ako ngayon ay kumakain nito, pero ang katabi ko hindi. Puwede din namang kumakain ang kaibigan ko nito pero ako hindi. Pana-panahon lang naman kasi ang pagkain nito. Minsan pag feel mo kumain nito, tska ka lang kakain ng ice cream.
Pero, nakakasawa nga ba talaga ang ice cream? Nakaka umay ba ito sa sobrang kasarapan? O hindi...
Sa aking palagay, depende iyon sa isang tao kung paano siya kumain ng ice cream. Pag inaraw-araw niya ito, magsasawa siya kaagad. Pero pag bago palang sayo ang panlasa ng flavor ng ice cream na kinain mo, sarap na sarap ka dito. O kaya. pag gustong-gusto mo ang flavor ng ice cream, hindi ka magsasawa dito.
E paano kung masarap nga ito, favorite mo ang flavor, tapos bigla pagkain mo isang beses... parang ampanget ng lasa nito. Kakainin mo pa din ba?
Siguro hindi muna, hintayin ko nalang na sumarap siya ulet. Kakain na lang siguro ako bukas o kaya sa susunod na bukas. Minsan naman, takam na takam ka sa ice cream bigla mong maiisip, "ay oo nga... antagal ko ng hindi kumakain nito.. kailan kaya ako kakain?"
Ewan ko... Depende sayo kung kailan mo gusto bumili...
...ang sarap ba magka boyfriend/girlfriend?
... parang ice cream....
"Wow ice cream..."
"Wow cookies n cream!"
Di ba nakakainggit pag kumakain ng ice cream ang katabi mo, kaibigan mo, o kung sino man ang makita mo? "wow nakakainggit naman, sana ako din may ice cream..." Tapos lalo ka pa niya iinggitin...
Madali akong nagsasawa sa ice cream pag sobra itong tamis. Nawawalan ng gana at umaayaw sa kalagitnaan ng pagkain nito. Naiinis din naman ako sa ice cream na kinakain ko pag hindi ko gusto ang flavor nito. Minsan, para lang sabihing kumain ako ng ice cream, titikman ko ito.. kakainin.. tatanggapin ang lasa kahit na hindi naman talaga ka-aya-aya ang lasa.
Lahat ng tao puwede makakain ng ice cream pero hindi sa lahat ng panahon may ice cream. Puwede ako ngayon ay kumakain nito, pero ang katabi ko hindi. Puwede din namang kumakain ang kaibigan ko nito pero ako hindi. Pana-panahon lang naman kasi ang pagkain nito. Minsan pag feel mo kumain nito, tska ka lang kakain ng ice cream.
Pero, nakakasawa nga ba talaga ang ice cream? Nakaka umay ba ito sa sobrang kasarapan? O hindi...
Sa aking palagay, depende iyon sa isang tao kung paano siya kumain ng ice cream. Pag inaraw-araw niya ito, magsasawa siya kaagad. Pero pag bago palang sayo ang panlasa ng flavor ng ice cream na kinain mo, sarap na sarap ka dito. O kaya. pag gustong-gusto mo ang flavor ng ice cream, hindi ka magsasawa dito.
E paano kung masarap nga ito, favorite mo ang flavor, tapos bigla pagkain mo isang beses... parang ampanget ng lasa nito. Kakainin mo pa din ba?
Siguro hindi muna, hintayin ko nalang na sumarap siya ulet. Kakain na lang siguro ako bukas o kaya sa susunod na bukas. Minsan naman, takam na takam ka sa ice cream bigla mong maiisip, "ay oo nga... antagal ko ng hindi kumakain nito.. kailan kaya ako kakain?"
Ewan ko... Depende sayo kung kailan mo gusto bumili...
...ang sarap ba magka boyfriend/girlfriend?
... parang ice cream....
Thursday, October 14, 2004
Planado
Ang sarap talaga ng chippy. Lalo na pag libre. Mas masarap naman ang siopao, lalo na pag special. Ang puto, lalo na pag may keso. Ang hamburger na may ketchup. Frenchfries na mainit, coke na may ice, beer na malamig, kaning may toyo, tuyong may suka, pizza na malinamnam, banana-q na matamis, palabok na marami, dinuguang maanghang, sinigang na maasim, isaw na malutong, spaghetting mapula at ice cream na cookies n cream ang flavor...
Wow!
Sarap talaga kumain lalo na pag gutom...
Di hamak naman na mas masarap ang feeling ng sumakay sa bus na walang katao-tao. Ang makatabi ang crush mo, ang walang katrapik-trapik na daanan, ang pumasa sa exam, ang manalo sa pusoy dos, ang mahalin, ang maligo sa mainit na panahon, ang mag swimming, ang matulog pagkatapos mong magpuyat ng ilang araw, ang matanggap sa trabaho, ang kiligin, ang yumaman, ang makapasa sa defense ng thesis, ang makatawid ng hindi nagaalangan, ang pumayat, ang makainom ng malamig na tubig at ang makabayad sa utang...
Hindi nakakasawa magisip ng mga yan dahil talaga namang hindi nakakasawa makaramdam ng sarap o ginhawa. Pero natikman mo na ba ang mga hindi kanais-nais na lasa ng buhay?
Ang magutom, mangutang, bumagsak sa exam, mahiwalay sa minamahal, makakain ng panis na ulam, sumakit ang tiyan, makipagsiksikan sa bus sa jeep sa shuttle at sa tren. Ang magpumilit matapos ang term paper, ang kahabaan ng edsa, ang trapik sa moonwalk, ang maubusan ng load, ang mamatayan ng kaibigan at mahal sa buhay, ang makatapak ng tae o bubble gum, ang mag brownout, ang nakakatamad na leksyon sa eskwela, ang nakakauhaw na init ng panahon, ang nakakahilong amoy ng katabi mo sa jeep, ang masampal, masapak, mamura, matanggal sa trabaho, makunan, mapagalitan ng magulang, masisi sa hindi mo kasalanan, ang madamay sa gulo na hindi mo pinapakelaman, ang sobrang kalasingan at ang mabasa sa ulan...
Sadyang nakakaumay ang ganitong lasa ng buhay...
Hindi masarap pero nalalasahan pa din. Hindi ginugusto pero nangyayari pa din. Hindi inaasahan pero dumadating pa din.
Sino ba ang dapat sisihin?
Wala, o nagmamaang-maangan ka lang?
Ikaw, o nagpapa awa ka lang?
Sila, o ayaw mo lang tanggapin?
O sadyang, pana-panahon lang talaga ang lahat. Planado hindi biglaan. Sinadya hindi aksidente.
Sa dinami-daming kubyertos sa lamesa... sampung kutsara pero kailangan mo lang ay tinidor. Yosing-yosi ka na pero ayon sa Per Republic Act 9211, bawal daw magyosi (ahahaha). Nagmamadali ka pero kailangan mo pang maghintay. Gutom na gutom ka na pero tumataba ka na daw. Kailangan mo nang pumasok ng eskwelahan, bigla kang naiwan ng fx...
Maiyak-iyak ka na, naiinis, nanghihinayang...
Nakasakay ka pagkatapos ng isang oras, trapik na naman. Nadaanan mo ang nagkakagulong tao sa kanto. Nagkabanggaan daw. Patay lahat...
"Buti nalang hindi ako nagpumilit..."
Marahil ay naguguluhan ka na, nalilito kung bakit ko sinasabi ito. Hindi ko alam kung maiintindihan ninyo.
Ang gulo ng buhay, nakakalito paminsan. Masarap minsan nakakaumay. Simple lang ito kung tutuusin. Wag mong pahirapan ang sarili mo. Wag mong pilitin kung hindi kaya. Wag mong ipaglaban kung talo ka. Wag mong kunin ang hindi sayo. Wag kang sumakay sa FX na hindi pinlano na sakyan mo..
Sino nagplano?
Siya o...yung gumawa sayo..
Magulo pa din?
Wow!
Sarap talaga kumain lalo na pag gutom...
Di hamak naman na mas masarap ang feeling ng sumakay sa bus na walang katao-tao. Ang makatabi ang crush mo, ang walang katrapik-trapik na daanan, ang pumasa sa exam, ang manalo sa pusoy dos, ang mahalin, ang maligo sa mainit na panahon, ang mag swimming, ang matulog pagkatapos mong magpuyat ng ilang araw, ang matanggap sa trabaho, ang kiligin, ang yumaman, ang makapasa sa defense ng thesis, ang makatawid ng hindi nagaalangan, ang pumayat, ang makainom ng malamig na tubig at ang makabayad sa utang...
Hindi nakakasawa magisip ng mga yan dahil talaga namang hindi nakakasawa makaramdam ng sarap o ginhawa. Pero natikman mo na ba ang mga hindi kanais-nais na lasa ng buhay?
Ang magutom, mangutang, bumagsak sa exam, mahiwalay sa minamahal, makakain ng panis na ulam, sumakit ang tiyan, makipagsiksikan sa bus sa jeep sa shuttle at sa tren. Ang magpumilit matapos ang term paper, ang kahabaan ng edsa, ang trapik sa moonwalk, ang maubusan ng load, ang mamatayan ng kaibigan at mahal sa buhay, ang makatapak ng tae o bubble gum, ang mag brownout, ang nakakatamad na leksyon sa eskwela, ang nakakauhaw na init ng panahon, ang nakakahilong amoy ng katabi mo sa jeep, ang masampal, masapak, mamura, matanggal sa trabaho, makunan, mapagalitan ng magulang, masisi sa hindi mo kasalanan, ang madamay sa gulo na hindi mo pinapakelaman, ang sobrang kalasingan at ang mabasa sa ulan...
Sadyang nakakaumay ang ganitong lasa ng buhay...
Hindi masarap pero nalalasahan pa din. Hindi ginugusto pero nangyayari pa din. Hindi inaasahan pero dumadating pa din.
Sino ba ang dapat sisihin?
Wala, o nagmamaang-maangan ka lang?
Ikaw, o nagpapa awa ka lang?
Sila, o ayaw mo lang tanggapin?
O sadyang, pana-panahon lang talaga ang lahat. Planado hindi biglaan. Sinadya hindi aksidente.
Sa dinami-daming kubyertos sa lamesa... sampung kutsara pero kailangan mo lang ay tinidor. Yosing-yosi ka na pero ayon sa Per Republic Act 9211, bawal daw magyosi (ahahaha). Nagmamadali ka pero kailangan mo pang maghintay. Gutom na gutom ka na pero tumataba ka na daw. Kailangan mo nang pumasok ng eskwelahan, bigla kang naiwan ng fx...
Maiyak-iyak ka na, naiinis, nanghihinayang...
Nakasakay ka pagkatapos ng isang oras, trapik na naman. Nadaanan mo ang nagkakagulong tao sa kanto. Nagkabanggaan daw. Patay lahat...
"Buti nalang hindi ako nagpumilit..."
Marahil ay naguguluhan ka na, nalilito kung bakit ko sinasabi ito. Hindi ko alam kung maiintindihan ninyo.
Ang gulo ng buhay, nakakalito paminsan. Masarap minsan nakakaumay. Simple lang ito kung tutuusin. Wag mong pahirapan ang sarili mo. Wag mong pilitin kung hindi kaya. Wag mong ipaglaban kung talo ka. Wag mong kunin ang hindi sayo. Wag kang sumakay sa FX na hindi pinlano na sakyan mo..
Sino nagplano?
Siya o...yung gumawa sayo..
Magulo pa din?
Monday, October 11, 2004
Ngiti Ka Naman Diyan
Nakatambay ako sa labas ng chowking habang dinadama ko ang 15-min break. Gabi na naman at at anlamig naman talaga ng panahon ngayon. Nagsimula akong magmasid sa mga tao sa paligid. Ang mga nagtatawanan sa labas, ang mga kumakain sa loob ng chowking at ang mga waiters na nagsisilbi. Napansin ko lang ang itsura ng isa habang nag-aabot siya ng order sa isang table. Kapansin-pansin ang kanyang nakasimangot na mukha. Hindi ako sigurado kung marami ang nakapansin sa kanya o talagang mahilig lang ako magmasid.
Pagod na siguro siya sa kaka-abot ng mga orders at pansin na sa kanya ito. Alam kong gabi na at hindi maiiwasan ang pagod. Lalong-lalo na pag sunod-sunod na ang mga umuutos sa kanya. Pero lalo akong napaisip nang makita kong, hindi lang pala siya ang nakasimangot doon.
Lahat sila....
Biglang pumasok sa isip ko ang mga kasamahan ko na nagsisilbi din sa mga kumakain tuwing retreat. Ang kitchen ministry. At bigla ko din naalala ang laging napagkatuwaan naming gawin, ang "serve with the smile..." Kahit pagod at puyat, wag papahalata. Kahit masakit na ang katawan, wag papahalata. Ngiti lang ng ngiti.
Ang mukha ng tao ang unang napapansin. At dun mo din malalaman ang nararamdaman niya. Kung pagod siya siyempre nakasimangot. Nakangiti pag masaya. Nakakunot ang nuo pag inis. Nanlalaki ang mata pag galit at namumutla naman kung natatae na. (o0o0opsss sorry..)
"Ngitian mo nalang ang problema mo" yan ang lagi sakin sinasabi ng kaibigan ko. Pagod ka man o hindi, importante pa din ang ngiti mo. Dahil hindi mo alam na may mga taong natutuwa dahil sa simple mong ngiti. Hindi ko naman sinasabing wag mong seryosohin ang mga bagay-bagay at ang iyong nararamdaman. Pero hindi ko din naman sinasabing damdamin mo ito..
...ngiti ka naman jan!
Pagod na siguro siya sa kaka-abot ng mga orders at pansin na sa kanya ito. Alam kong gabi na at hindi maiiwasan ang pagod. Lalong-lalo na pag sunod-sunod na ang mga umuutos sa kanya. Pero lalo akong napaisip nang makita kong, hindi lang pala siya ang nakasimangot doon.
Lahat sila....
Biglang pumasok sa isip ko ang mga kasamahan ko na nagsisilbi din sa mga kumakain tuwing retreat. Ang kitchen ministry. At bigla ko din naalala ang laging napagkatuwaan naming gawin, ang "serve with the smile..." Kahit pagod at puyat, wag papahalata. Kahit masakit na ang katawan, wag papahalata. Ngiti lang ng ngiti.
Ang mukha ng tao ang unang napapansin. At dun mo din malalaman ang nararamdaman niya. Kung pagod siya siyempre nakasimangot. Nakangiti pag masaya. Nakakunot ang nuo pag inis. Nanlalaki ang mata pag galit at namumutla naman kung natatae na. (o0o0opsss sorry..)
"Ngitian mo nalang ang problema mo" yan ang lagi sakin sinasabi ng kaibigan ko. Pagod ka man o hindi, importante pa din ang ngiti mo. Dahil hindi mo alam na may mga taong natutuwa dahil sa simple mong ngiti. Hindi ko naman sinasabing wag mong seryosohin ang mga bagay-bagay at ang iyong nararamdaman. Pero hindi ko din naman sinasabing damdamin mo ito..
...ngiti ka naman jan!
Sunday, October 10, 2004
Pasalamat
Fiesta na naman sa amin. Dali-dali akong bumaba ng bahay para tingnan ang ginagawa ng nanay ko. Baka kasi nagluluto na siya ng pagkain dahil fiesta. Baka lang naman eh. Aalis daw siya at siya ay magliliwaliw. "E paano ako magsisimba? Sino kasama ko?" Bahala na daw ako kung sino kasama ko. Hindi ko alam kung bakit ako nalungkot. Dapat nga sanay na ako sa ganon dahil hindi naman talaga uso sa amin ang "bongding moments". Hindi uso sa amin ang bonding tuwing sunday, christmas, new year, anniversary ng parents ko, valentines, araw ng kagitingan, araw ng edsa, fiesta, kaarawan ni sharon cuneta, at kung anu-ano pa. Pero hindi ko din alam kung nagdradrama ako o talagang nakakalungkot.
Yinaya ko ang kaibigan ko magsimba. Hindi ko inakala na sasamahan niya ako, at dalawa pa sila. Buti nalang may kaibigan ako. Nasimulan namin ang misa kaya naman naisipan kung pakinggan ang sermon. Hindi kasi talaga ako nakikinig ng homily pero ewan ko kung bakit naisip ko makinig ngayon. Kailangan daw magpasalamat sa lahat ng bagay. "Be thankful. everyday is a thanksgiving day." Umiba ang takbo ng isip ko. Naisip ko na, oo pasalamat nga ako may pamilya ako. Hindi man kami nagsasama at nagbobonding, alam ko pa din na nandiyan sila pag kailangan ko sila.
Bigla akong natauhan. Buti pa nga ako, naisip ko pa magkaroon ng bonding moments kasama ang pamilya ko at namomoblema ako kung bakit wala kaming panahon sa isa't-isa. Samantalang yung ibang tao, iniisip kung may makakain ba sila ng pamilya nila sa hapunan. Minsan ansama ng pakiramdam ko dahil sobrang nabusog ako. Samantalang yung ibang tao, ansama ng pakiramdam dahil matatapos na ang araw hindi pa din sila nakakakain. Minsan naisip ko, ayoko na ng cellphone ko. Gusto ko naman yung bago. Samantalang yung ibang tao, nagnanakaw pa ng cellphone basta magkaroon lang.
Naisip ko, kailangan kong makuntento sa anong meron ako. Magpasalamat sa anong dumating sa akin. Magsaya, magdiwang dahil oo, buti nalang nagising pa ako. Oo, buti nalang umaga na naman, humihinga pa ako. Pasalamat ako may pasok na naman bukas. Buti nga nakakapag-aral ako. Pasalamat ako sa babagal-bagal kong computer. Buti nga meron kahit papaano. Nalasing ako kagabi, pero salamat pa din. Dahil swerte ko nga may panahon pa akong makipag-inuman sa mga kaibigan ko.
Pare, kung naiirita ka na sa nanay mo.. Buti nga may nag-aalala pa sayo. May nagagalit, may nangungulit pag hindi ka pa umuuwi sa kalagitnaan ng gabi. Pasalamat ka may nanay ka. Hindi mo matanggap na hotdog na naman ang ulam mo sa umaga, pero magpasalamat ka nga at may ulam pa. Natawa ako minsan pagdating ko sa bahay, gutom na gutom na ako at madali akong umupo sa hapag-kainan. "Oh! eto nalang ang ulam?! Ang konti naman..." Bigla akong binatukan ng utol ko, "pasalamat ka nga tinirahan ka pa e!" Oo nga naman, buti nga may ulam pa eh.
Napakababaw ng artikulo kong ito pero kailangan ko lang talaga ipamahagi sa inyo. Pasenysa na kung mahaba ang sinulat ko...
Wag ka na magreklamo...
Pasalamat ka nalang at nababasa mo pa ito.
Yinaya ko ang kaibigan ko magsimba. Hindi ko inakala na sasamahan niya ako, at dalawa pa sila. Buti nalang may kaibigan ako. Nasimulan namin ang misa kaya naman naisipan kung pakinggan ang sermon. Hindi kasi talaga ako nakikinig ng homily pero ewan ko kung bakit naisip ko makinig ngayon. Kailangan daw magpasalamat sa lahat ng bagay. "Be thankful. everyday is a thanksgiving day." Umiba ang takbo ng isip ko. Naisip ko na, oo pasalamat nga ako may pamilya ako. Hindi man kami nagsasama at nagbobonding, alam ko pa din na nandiyan sila pag kailangan ko sila.
Bigla akong natauhan. Buti pa nga ako, naisip ko pa magkaroon ng bonding moments kasama ang pamilya ko at namomoblema ako kung bakit wala kaming panahon sa isa't-isa. Samantalang yung ibang tao, iniisip kung may makakain ba sila ng pamilya nila sa hapunan. Minsan ansama ng pakiramdam ko dahil sobrang nabusog ako. Samantalang yung ibang tao, ansama ng pakiramdam dahil matatapos na ang araw hindi pa din sila nakakakain. Minsan naisip ko, ayoko na ng cellphone ko. Gusto ko naman yung bago. Samantalang yung ibang tao, nagnanakaw pa ng cellphone basta magkaroon lang.
Naisip ko, kailangan kong makuntento sa anong meron ako. Magpasalamat sa anong dumating sa akin. Magsaya, magdiwang dahil oo, buti nalang nagising pa ako. Oo, buti nalang umaga na naman, humihinga pa ako. Pasalamat ako may pasok na naman bukas. Buti nga nakakapag-aral ako. Pasalamat ako sa babagal-bagal kong computer. Buti nga meron kahit papaano. Nalasing ako kagabi, pero salamat pa din. Dahil swerte ko nga may panahon pa akong makipag-inuman sa mga kaibigan ko.
Pare, kung naiirita ka na sa nanay mo.. Buti nga may nag-aalala pa sayo. May nagagalit, may nangungulit pag hindi ka pa umuuwi sa kalagitnaan ng gabi. Pasalamat ka may nanay ka. Hindi mo matanggap na hotdog na naman ang ulam mo sa umaga, pero magpasalamat ka nga at may ulam pa. Natawa ako minsan pagdating ko sa bahay, gutom na gutom na ako at madali akong umupo sa hapag-kainan. "Oh! eto nalang ang ulam?! Ang konti naman..." Bigla akong binatukan ng utol ko, "pasalamat ka nga tinirahan ka pa e!" Oo nga naman, buti nga may ulam pa eh.
Napakababaw ng artikulo kong ito pero kailangan ko lang talaga ipamahagi sa inyo. Pasenysa na kung mahaba ang sinulat ko...
Wag ka na magreklamo...
Pasalamat ka nalang at nababasa mo pa ito.
Saturday, October 09, 2004
Wala Na
Hindi permanente ang lahat ng bagay sa mundo. Minsan nga, kahit sobrang pinaghirapan mo ito, mawawala pa din eh.
(Wala lang, bigla lang ako nagpaka senti...)
Ang pinagpuyatan mong term paper sa statistics niyo, habang naglalakad ka papasok ng classroom bigla mong naalala na nakalimutan mo ang folder mo sa bus na sinakyan mo. Tumakbo ka, hinabol mo ito..... Wala na.
Ang araw-araw mong pagpapapayat, hindi ka kumakain ng marami. Exersisyo sa umaga at diet sa gabi. At bigla kang pumunta ng probinsya dahil gusto mo mag bakasyon. Masarap ang mga pagkain doon. Sariwa at malinamnam. Tumaba ka... 3 buwan na pagpapapayat, isang buwan na pagbakasyon sa probinsya. Tumaba ka na.... Wala na.
Ang bagong alagang aso ninyo sa bahay. Laging mong pinapakain ng maayos. Bawal madumihan. Mahal na mahal mo at alagang-alaga naman talaga. Sinabayan ka niya tumawid sa kalye, paglingon mo sa kanya, nasagasaan na siya.... Wala na.
Ang halos isang taon mong panliligaw sa kanya, ang isang taon na hindi nawawalan ng pag-asa. Oo, mahal ka daw niya.. Naniwala ka. Nagawa mo pa siyang hintayin sa labas ng klasrum niya. Ihatid sa bahay... Nagkasakit ka, hindi mo siya nakita. Nagulat ka nakasalubong mo siya sa canteen. May kahawak ng kamay. Sila na... Paano ka na?..... Wala na.
Kaka isang buwan niyo palang. Ansaya-saya niyo... Magtatagal kayo, Oo. Walang problema, walang sagabal. Mahal-na-mahal ninyo ang isa’t-isa. Tinext ka niya, tumawag ka daw sa kanya. Namiss mo siya at dali dali kang tumawag. Nahihirapan daw siya. Ayaw na niya. Nakipag break siya... Wala na.
Ang trabaho mong walang kasing saya. Gustong-gusto mo ang mga tao, at gustong-gusto ka nila. Bagong promote ka. Wow! Painom ka naman.. Habang pababa ka ng elevator, may sumabog sa baba. Nasunog ang building. Wala nang natira sa opisina... Wala na.
Ang bagong computer. Linisan linggo-linggo. Bawal mag install ng kung anu-ano baka magka virus. Maganda ang itsura, malaki ang memory. Tuwang-tuwa ka ng biglang umusok ang kable sa saksakan. Umusok ang computer mo. Pumutok daw sabi ni kuya.... Wala na.
Ang paborito mong t-shirt. Lagi mo sinusuot pero bawal madumihan. Bawal malukot. Bagay daw kasi sa iyo iyon. Pinalabhan mo ito, kinupasan ng pula mong damit. Hindi na puwede suuotin... Wala na.
Ang pag-gawa ng mahabang artikulo. Feel na feel mo pa ang lahat. Ambilis ng takbo ng utak mo habang ginagawa mo ito. Nag brownout. Hindi mo na save ang file... Wala na.
Ang lahat-lahat na pinaghirapan mo.. ang tagal mong pinagsikapan...
Biglaan nalang mawawala sayo. Hindi mo alam kung paano ka na.
Nasaan na?
Wala na......
(Wala lang, bigla lang ako nagpaka senti...)
Ang pinagpuyatan mong term paper sa statistics niyo, habang naglalakad ka papasok ng classroom bigla mong naalala na nakalimutan mo ang folder mo sa bus na sinakyan mo. Tumakbo ka, hinabol mo ito..... Wala na.
Ang araw-araw mong pagpapapayat, hindi ka kumakain ng marami. Exersisyo sa umaga at diet sa gabi. At bigla kang pumunta ng probinsya dahil gusto mo mag bakasyon. Masarap ang mga pagkain doon. Sariwa at malinamnam. Tumaba ka... 3 buwan na pagpapapayat, isang buwan na pagbakasyon sa probinsya. Tumaba ka na.... Wala na.
Ang bagong alagang aso ninyo sa bahay. Laging mong pinapakain ng maayos. Bawal madumihan. Mahal na mahal mo at alagang-alaga naman talaga. Sinabayan ka niya tumawid sa kalye, paglingon mo sa kanya, nasagasaan na siya.... Wala na.
Ang halos isang taon mong panliligaw sa kanya, ang isang taon na hindi nawawalan ng pag-asa. Oo, mahal ka daw niya.. Naniwala ka. Nagawa mo pa siyang hintayin sa labas ng klasrum niya. Ihatid sa bahay... Nagkasakit ka, hindi mo siya nakita. Nagulat ka nakasalubong mo siya sa canteen. May kahawak ng kamay. Sila na... Paano ka na?..... Wala na.
Kaka isang buwan niyo palang. Ansaya-saya niyo... Magtatagal kayo, Oo. Walang problema, walang sagabal. Mahal-na-mahal ninyo ang isa’t-isa. Tinext ka niya, tumawag ka daw sa kanya. Namiss mo siya at dali dali kang tumawag. Nahihirapan daw siya. Ayaw na niya. Nakipag break siya... Wala na.
Ang trabaho mong walang kasing saya. Gustong-gusto mo ang mga tao, at gustong-gusto ka nila. Bagong promote ka. Wow! Painom ka naman.. Habang pababa ka ng elevator, may sumabog sa baba. Nasunog ang building. Wala nang natira sa opisina... Wala na.
Ang bagong computer. Linisan linggo-linggo. Bawal mag install ng kung anu-ano baka magka virus. Maganda ang itsura, malaki ang memory. Tuwang-tuwa ka ng biglang umusok ang kable sa saksakan. Umusok ang computer mo. Pumutok daw sabi ni kuya.... Wala na.
Ang paborito mong t-shirt. Lagi mo sinusuot pero bawal madumihan. Bawal malukot. Bagay daw kasi sa iyo iyon. Pinalabhan mo ito, kinupasan ng pula mong damit. Hindi na puwede suuotin... Wala na.
Ang pag-gawa ng mahabang artikulo. Feel na feel mo pa ang lahat. Ambilis ng takbo ng utak mo habang ginagawa mo ito. Nag brownout. Hindi mo na save ang file... Wala na.
Ang lahat-lahat na pinaghirapan mo.. ang tagal mong pinagsikapan...
Biglaan nalang mawawala sayo. Hindi mo alam kung paano ka na.
Nasaan na?
Wala na......
Wag kang Papahuli Kapatid
Sa sobrang pagiisip ko sa mga bagay-bagay, hindi ko alam kung bakit ngayon ko lang naisip ang salitang "kamatayan". Nakakatakot na salita pero kasama ito sa realidad ng ating buhay. Ang realidad na lahat tayo mamamatay. Pero kung lahat naman tayo mamamatay, bakit kailangan pa nating pagandahin ang ating buhay?
Nang ika'y ipinanganak, pinalaki ka ng iyong nanay. Sadyang maalaga, bawal dapuan ng lamok o kung anumang insekto. Bawal magkasakit at magutom. Kinailangan din nating mag-aral pagdating sa tamang edad. Bawal bumagsak sa subject dahil kailangan pagbutihin ang lahat. Kailangan mong magpakitang gilas sa iyong mga kaklase na, "ako ay matalino!" kailangan gumawa ng assignments, seatworks at kung anu-ano. Pagkatapos mo ng garde 6, kailangan mong ipasa ang exam papasok sa hayskul. Apat na taon. Apat na taong paghihirap at kaligayahan. Sadyang masaya ang hayskul. Ang tinaguriang iskul bukol ng ating buhay estudyante. At, hindi ka pa tapos dahil kinailangan mo pang pumasok sa kolehiyo.
Ang kolehiyo na ata ang pinaka seryosong panahon ng aking pagiging estudyante. Hawak ko na ang aking kinabukasan. Kung ako ay magloloko, wala akong patutunguhan pagdating ng panahon. Yun ang kinalakihan kung panuntunan. Tapos e paano kung bigla akong mamatay pagkatapos ko ng kolehiyo? Yung habang bumababa ako ng stage, bigla nalang ako nalagutan ng hininga. Patay. Wala na, para saan pa ang lahat-lahat?
Magpakabibo ka man sa eskwelahan at ikaw pa ang pinakamatalinong estudyante sa inyong paaralan, magpakayaman ka man, mag-asawa at bumuo ng pamilya... wala din. Dahil mamamatay ka lang.
"mamamatay ka lang".
Oo, kaya bilisan mo...
Kailangan mong pagandahin ang buhay mo dahil hindi ka naman mabubuhay habangbuhay. Kailangan mong mag-aral ng mabuti habang hindi pa huli ang lahat. Habang may pagkakataon pa... Kailangan mong magtrabaho habang kaya mo pa. Kailangan mong alagaan ang iyong sarili habang malakas ka pa. Kailangan mong ipakita sa pamilya, sa kaibigan mo, girlfriend, boyfriend, jowa, papa at kamag-anak mo na mahal mo sila habang hindi pa huli ang lahat. Paano pag mamamatay ka na at bigla mong naisip na hindi mo man lang nagawang kumanta sa entablado dahil wala kang lakas ng loob dati? Gustuhin mo man, hindi na puwede. Bakit? E kasi mamamatay ka na nga e. Lantay ka na. Ilang oras na lang wala ka na.. Sa madaling salita, huli na ang lahat. "kailangan pa bang imemorize yan?!" E paano kung matanda ka na tapos bigla mong naisip maglaro ng luto-lutuan? Hindi na puwede. Bakit? E kasi matanda ka na, sana ginawa mo iyon dati pa. Sa madaling salita, huli na ang lahat. Huli na nga ba ang lahat?
Hindi puwede. Kailangan mong gumawa ng paraan para gawin lahat ng gusto mong gawin at kailangan mong abusuhin ang lahat ng ibinigay sayong pagkakataon. Minsan lang toh, sige ka.. baka huli na ang lahat.
Maglaro ka, magaral, magliwaliw sa esem, uminom, tumawa, umiyak, kumain ka ng masarap, magtrabaho, bumuo ng pamilya, pasukin ang trabahong matagal ng kumakatok sayo. Sagutin mo na siya habang puwede pa. Ligawan mo na siya habang bakante pa. Yayain mo na siya magpakasal pagnakaipon ka na. Magsulat ka na ng blog pare habang matino ka pa.... Basahin mo na ito habang nakakabasa ka pa. Sige ka, baka huli na ang lahat.......
"it's my life
it's now or never
i ain't gonna live forever
i just want to live while i'm alive
my heart is like an open highway
like frankie said "i did it my way"
i just wanna live while i'm alive"
"live life to the fullest and die young..."
Nang ika'y ipinanganak, pinalaki ka ng iyong nanay. Sadyang maalaga, bawal dapuan ng lamok o kung anumang insekto. Bawal magkasakit at magutom. Kinailangan din nating mag-aral pagdating sa tamang edad. Bawal bumagsak sa subject dahil kailangan pagbutihin ang lahat. Kailangan mong magpakitang gilas sa iyong mga kaklase na, "ako ay matalino!" kailangan gumawa ng assignments, seatworks at kung anu-ano. Pagkatapos mo ng garde 6, kailangan mong ipasa ang exam papasok sa hayskul. Apat na taon. Apat na taong paghihirap at kaligayahan. Sadyang masaya ang hayskul. Ang tinaguriang iskul bukol ng ating buhay estudyante. At, hindi ka pa tapos dahil kinailangan mo pang pumasok sa kolehiyo.
Ang kolehiyo na ata ang pinaka seryosong panahon ng aking pagiging estudyante. Hawak ko na ang aking kinabukasan. Kung ako ay magloloko, wala akong patutunguhan pagdating ng panahon. Yun ang kinalakihan kung panuntunan. Tapos e paano kung bigla akong mamatay pagkatapos ko ng kolehiyo? Yung habang bumababa ako ng stage, bigla nalang ako nalagutan ng hininga. Patay. Wala na, para saan pa ang lahat-lahat?
Magpakabibo ka man sa eskwelahan at ikaw pa ang pinakamatalinong estudyante sa inyong paaralan, magpakayaman ka man, mag-asawa at bumuo ng pamilya... wala din. Dahil mamamatay ka lang.
"mamamatay ka lang".
Oo, kaya bilisan mo...
Kailangan mong pagandahin ang buhay mo dahil hindi ka naman mabubuhay habangbuhay. Kailangan mong mag-aral ng mabuti habang hindi pa huli ang lahat. Habang may pagkakataon pa... Kailangan mong magtrabaho habang kaya mo pa. Kailangan mong alagaan ang iyong sarili habang malakas ka pa. Kailangan mong ipakita sa pamilya, sa kaibigan mo, girlfriend, boyfriend, jowa, papa at kamag-anak mo na mahal mo sila habang hindi pa huli ang lahat. Paano pag mamamatay ka na at bigla mong naisip na hindi mo man lang nagawang kumanta sa entablado dahil wala kang lakas ng loob dati? Gustuhin mo man, hindi na puwede. Bakit? E kasi mamamatay ka na nga e. Lantay ka na. Ilang oras na lang wala ka na.. Sa madaling salita, huli na ang lahat. "kailangan pa bang imemorize yan?!" E paano kung matanda ka na tapos bigla mong naisip maglaro ng luto-lutuan? Hindi na puwede. Bakit? E kasi matanda ka na, sana ginawa mo iyon dati pa. Sa madaling salita, huli na ang lahat. Huli na nga ba ang lahat?
Hindi puwede. Kailangan mong gumawa ng paraan para gawin lahat ng gusto mong gawin at kailangan mong abusuhin ang lahat ng ibinigay sayong pagkakataon. Minsan lang toh, sige ka.. baka huli na ang lahat.
Maglaro ka, magaral, magliwaliw sa esem, uminom, tumawa, umiyak, kumain ka ng masarap, magtrabaho, bumuo ng pamilya, pasukin ang trabahong matagal ng kumakatok sayo. Sagutin mo na siya habang puwede pa. Ligawan mo na siya habang bakante pa. Yayain mo na siya magpakasal pagnakaipon ka na. Magsulat ka na ng blog pare habang matino ka pa.... Basahin mo na ito habang nakakabasa ka pa. Sige ka, baka huli na ang lahat.......
"it's my life
it's now or never
i ain't gonna live forever
i just want to live while i'm alive
my heart is like an open highway
like frankie said "i did it my way"
i just wanna live while i'm alive"
"live life to the fullest and die young..."
Friday, October 08, 2004
Alaala ng Kahapon
Miyerkules na naman, a las siete ng umaga pala ang pasok ko. Kung puwede lang sana na hindi ako pumasok at matulog na lang gagawin ko. Napakasarap pa naman ng panahon dahil anlamig-lamig at nakaka antok naman talaga. Madilim pa ang paligid ng ako'y bumangon. A las cuatro na ng umaga kung hindi ako nagkakamali. Utang na loob, inaantok pa ako!
Minabuti ko nang bumangon at umupo na lamang. Sumilip muna ako sa bintana dahil bigla akong naging interesado sa itsura ng kapaligiran pag ganitong oras. Pansin pa ang tahimik na kalagayan ng aming bakuran. Hanggang sa unti-unti na akong namumulat sa katotohanan. Bumukas na ang ilaw ng aming kapitbahay. At nagsimula nang magwalis sa labas si manang. Naaamoy ko na ang ulam ng kapitbahay namin, aha! pinritong bangus... Nakakatuwa sila.
Naaalala ko pa dati nung bata pa ako, gigisingin ako ng yaya ko para maligo. A las cuatro y media nun kung hindi ako nagkakamali. Nakapikit pa ang mata ko habang naglalakad. At pagbaba ko ng hagdanan, nakahanda na ang ulam ko, ang walang kamatayang hotdog. Nakabukas na din ang radio at walang tigil ang usapang pilipinas.
Nakaka miss...
Ngayon, wala nang taga gising sa akin. Nasa akin nalang iyon kung gigising ako ng sa tamang oras o matutulog ako maghapon. Pag baba ko ng hagdanan, wala ng hotdog sa mesa. Wala na kasi akong yaya dahil malaki na ako. Wala na ding maingay na radio dahil wala na namang nakikinig ng AM dito. Tahimik ang bahay pag umaga. Tulog pa kasi ang mga tao dito at ako ang unang nagigising pag miyerkules. Walang magluluto ng umagahan ko kaya naman hindi na lang ako kakain. Minsan nakakalungkot isipin na sa pagtakbo ng panahon, madaming pagbabago ang nangyayari sa buhay ng isang tao. Magsasawa ka sa paulit-ulit na nangyayari sa iyo pero pagdating ng panahon, magbabago din iyon at sigurado akong babalik-balikan mo ang ala-ala ng nakaraan. Hindi masama balikan ang nakaraan dahil iyon ang mga bagay-bagay na masasabi mong "ang saya ng buhay ko." Malalaman mo ang halaga ng isang bagay pag nawala na ito.
Ayaw mo maniwala?
Alalahanin mo, tingnan mo, ang noon at ngayon.
Minabuti ko nang bumangon at umupo na lamang. Sumilip muna ako sa bintana dahil bigla akong naging interesado sa itsura ng kapaligiran pag ganitong oras. Pansin pa ang tahimik na kalagayan ng aming bakuran. Hanggang sa unti-unti na akong namumulat sa katotohanan. Bumukas na ang ilaw ng aming kapitbahay. At nagsimula nang magwalis sa labas si manang. Naaamoy ko na ang ulam ng kapitbahay namin, aha! pinritong bangus... Nakakatuwa sila.
Naaalala ko pa dati nung bata pa ako, gigisingin ako ng yaya ko para maligo. A las cuatro y media nun kung hindi ako nagkakamali. Nakapikit pa ang mata ko habang naglalakad. At pagbaba ko ng hagdanan, nakahanda na ang ulam ko, ang walang kamatayang hotdog. Nakabukas na din ang radio at walang tigil ang usapang pilipinas.
Nakaka miss...
Ngayon, wala nang taga gising sa akin. Nasa akin nalang iyon kung gigising ako ng sa tamang oras o matutulog ako maghapon. Pag baba ko ng hagdanan, wala ng hotdog sa mesa. Wala na kasi akong yaya dahil malaki na ako. Wala na ding maingay na radio dahil wala na namang nakikinig ng AM dito. Tahimik ang bahay pag umaga. Tulog pa kasi ang mga tao dito at ako ang unang nagigising pag miyerkules. Walang magluluto ng umagahan ko kaya naman hindi na lang ako kakain. Minsan nakakalungkot isipin na sa pagtakbo ng panahon, madaming pagbabago ang nangyayari sa buhay ng isang tao. Magsasawa ka sa paulit-ulit na nangyayari sa iyo pero pagdating ng panahon, magbabago din iyon at sigurado akong babalik-balikan mo ang ala-ala ng nakaraan. Hindi masama balikan ang nakaraan dahil iyon ang mga bagay-bagay na masasabi mong "ang saya ng buhay ko." Malalaman mo ang halaga ng isang bagay pag nawala na ito.
Ayaw mo maniwala?
Alalahanin mo, tingnan mo, ang noon at ngayon.
Thursday, October 07, 2004
Ok Lang Yan...
Nakaranas ka na ba na sobrang batong-bato ka at sinumpong ka pa ng katamaran? Ayaw mong lumabas ng bahay dahil mainit, ayaw mo din gumalaw dahil sa simpleng tinatamad ka. Tinanghali ka na nga sa pag-gising, ayaw mo pang maligo kaagad dahil sa simpleng tinatamad ka. Tumatakbo na ang metro sa kuryente sa kaka panuod mo ng tv o kaya sa kaka computer mo dahil sa simpleng tinatamad ka. Ayaw mong gumawa ng assignment at pinili mo nalang matulog dahil sa simpleng tinatamad ka. Ayaw mong mag-aral at magcocomputer ka nalang dahil sa simpleng tinatamad ka...
E yung panahon na bigla kang aayaw sa isang bagay? Yung tipong, habang umiinom ka ng beer... bigla mong sasabihin na, "ayoko na uminom bukas o kahit kailan man." E yung bigla mong maiisip na gawin ang isang pagbabago sa buhay mo, "magpapakabait na talaga ako..." o kaya ang sabihing, "mag-aaral na talaga ako..." o kaya ung sasabihin mo na.. "o sige, magpapakatino na talaga ako..."
E yung panahon na hindi mo na kaya magpalit ng damit sa sobrang lasing mo? E paano pa kaya yung hindi ka na makalakad ng maayos sa sobrang antok mo... Hindi makabangon sa sobrang sakit ng ulo mo. Hindi makasalita dahil sa sakit ng singaw mo sa bibig. Hindi makatawa dahil masama ang pakiramdam mo. Hindi makatakbo, makakain, makaligo, makasulat. Hindi makatulog kagaya ko...
E yung bigla kang malulungkot ng walang dahilan. Kakabahan, matatawa, ngingiti, maiiyak...
Naranasan mo na ba lahat ng ito?
Kung hindi, ang korny mo.
Kung oo,
ok lang yan.....
Pareho tayo.
E yung panahon na bigla kang aayaw sa isang bagay? Yung tipong, habang umiinom ka ng beer... bigla mong sasabihin na, "ayoko na uminom bukas o kahit kailan man." E yung bigla mong maiisip na gawin ang isang pagbabago sa buhay mo, "magpapakabait na talaga ako..." o kaya ang sabihing, "mag-aaral na talaga ako..." o kaya ung sasabihin mo na.. "o sige, magpapakatino na talaga ako..."
E yung panahon na hindi mo na kaya magpalit ng damit sa sobrang lasing mo? E paano pa kaya yung hindi ka na makalakad ng maayos sa sobrang antok mo... Hindi makabangon sa sobrang sakit ng ulo mo. Hindi makasalita dahil sa sakit ng singaw mo sa bibig. Hindi makatawa dahil masama ang pakiramdam mo. Hindi makatakbo, makakain, makaligo, makasulat. Hindi makatulog kagaya ko...
E yung bigla kang malulungkot ng walang dahilan. Kakabahan, matatawa, ngingiti, maiiyak...
Naranasan mo na ba lahat ng ito?
Kung hindi, ang korny mo.
Kung oo,
ok lang yan.....
Pareho tayo.
Tuesday, October 05, 2004
Pare... Wag mong madaliin
"pare, wag mo madaliin..."
Hindi na siguro bago sa pandinig ninyo ang mga katagang yan. Puwede yan sa pag-gawa ng report, pag-gawa ng project, pag-babasa, pag-gawa ng artikulo at puwedeng-puwede din sa pag-ibig. Pero, pinaka-madalas kong marinig yan pag tungkol na talaga sa pag-ibig. Oo pag-ibig. Ang walang kamatayang pag-ibig...
Walang kapantay ang sakit na mararamdaman mo pag naghiwalay na kayo ng boyfriend/girlfriend mo. "pare.. break na kami..." Kalimutan mo man sandali, isang minuto, isang oras, isang araw o isang linggo... masakit pa din. At siyempre, dadating ang panahon na maalala mo siya. "pare... miss ko na talaga siya..." Wala kang magagawa, hindi na talaga kayo magkakabalikan. Yun e kung malas ka lang talaga at wala na talagang pag-asa pa.
At sa pagtakbo ng panahon, may dadating nalang bigla. Akala mo siya na, "pare... sa tingin ko mahal ko na siya." Sa tingin mo?! dalawang linggo palang kayo magkakilala, mahal mo na agad? "pare... wag mong madaliin."
May panahon na akala mo mahal mo na siya pero hindi pala. Yun bang, "love at first sight.." Totoo kaya yun?
tsong #1: tsong, yung crush ko nakita ko nakasalubong ko kanina!
tsong #2: ah talaga, edi kinilig ka naman?!
tsong #1: hindi ka maniniwala, kinausap niya ako at hiningi niya number ko...
tsong #2: aba! ok yan a'
(pagkalipas ng 3 araw...)
tsong #1: tsong!! close na kami.. yinayaya nga niya ako kumain sa labas.. sa sabado daw!
tsong #2: ok yan..
tsong #1: shiet kinakabahan tuloy ako..
(pagkalipas ng 2 linggo...)
tsong #1: sa tingin ko mahal ko na siya
tsong #2: sigurado ka?
tsong #1: oo naman, pag tinanong niya ko, sasagutin ko na talaga siya.. parang kami na naman e. ewan ko ba kung bakit hindi pa maging kami officially...
tsong #2: pare... wag mong madaliin...
tsong #1: hindi, sigurado na ko dito
(pagkalipas ng 2 buwan...)
tsong #1: kami na!!!!!!!!
tsong #2: basta kung saan ka masaya, susuportahan kita..
(pagkalipas ng 1 buwan...)
tsong #2: oh.. bakit para kang nalugi?
tsong #1: tsong, break na kami...
tsong #2: sabi naman kasi sayo e, pare... wag mong madaliin...
ano pare, ok ba?
Hindi na siguro bago sa pandinig ninyo ang mga katagang yan. Puwede yan sa pag-gawa ng report, pag-gawa ng project, pag-babasa, pag-gawa ng artikulo at puwedeng-puwede din sa pag-ibig. Pero, pinaka-madalas kong marinig yan pag tungkol na talaga sa pag-ibig. Oo pag-ibig. Ang walang kamatayang pag-ibig...
Walang kapantay ang sakit na mararamdaman mo pag naghiwalay na kayo ng boyfriend/girlfriend mo. "pare.. break na kami..." Kalimutan mo man sandali, isang minuto, isang oras, isang araw o isang linggo... masakit pa din. At siyempre, dadating ang panahon na maalala mo siya. "pare... miss ko na talaga siya..." Wala kang magagawa, hindi na talaga kayo magkakabalikan. Yun e kung malas ka lang talaga at wala na talagang pag-asa pa.
At sa pagtakbo ng panahon, may dadating nalang bigla. Akala mo siya na, "pare... sa tingin ko mahal ko na siya." Sa tingin mo?! dalawang linggo palang kayo magkakilala, mahal mo na agad? "pare... wag mong madaliin."
May panahon na akala mo mahal mo na siya pero hindi pala. Yun bang, "love at first sight.." Totoo kaya yun?
tsong #1: tsong, yung crush ko nakita ko nakasalubong ko kanina!
tsong #2: ah talaga, edi kinilig ka naman?!
tsong #1: hindi ka maniniwala, kinausap niya ako at hiningi niya number ko...
tsong #2: aba! ok yan a'
(pagkalipas ng 3 araw...)
tsong #1: tsong!! close na kami.. yinayaya nga niya ako kumain sa labas.. sa sabado daw!
tsong #2: ok yan..
tsong #1: shiet kinakabahan tuloy ako..
(pagkalipas ng 2 linggo...)
tsong #1: sa tingin ko mahal ko na siya
tsong #2: sigurado ka?
tsong #1: oo naman, pag tinanong niya ko, sasagutin ko na talaga siya.. parang kami na naman e. ewan ko ba kung bakit hindi pa maging kami officially...
tsong #2: pare... wag mong madaliin...
tsong #1: hindi, sigurado na ko dito
(pagkalipas ng 2 buwan...)
tsong #1: kami na!!!!!!!!
tsong #2: basta kung saan ka masaya, susuportahan kita..
(pagkalipas ng 1 buwan...)
tsong #2: oh.. bakit para kang nalugi?
tsong #1: tsong, break na kami...
tsong #2: sabi naman kasi sayo e, pare... wag mong madaliin...
ano pare, ok ba?
Impossible
While reading a particular magazine... something caught my attention. and i thought of sharing it to you..
"Impossible is just a big word thrown around by small men who find it easier to live in the world they've been given than to explore the power they have to change it. Impossible is not a fact. It's an opinion. Impossible is not a declaration. It's a dare. Impossible is potential. Impossible is temporary.
Impossible is NOTHING."
"Impossible is just a big word thrown around by small men who find it easier to live in the world they've been given than to explore the power they have to change it. Impossible is not a fact. It's an opinion. Impossible is not a declaration. It's a dare. Impossible is potential. Impossible is temporary.
Impossible is NOTHING."
Monday, October 04, 2004
“Buti nga Chiklet Lang Eh...”
Natatawa ako sa isang babae na nakasalubong ko habang naghihintay ako ng bus papauwi. “Bwisit itong chiklet na ito! Ayaw matanggal!” Halatang-halata sa mukha niya ang inis na dulot ng walang kamalay-malay na chiklet na dumikit sa sapatos niya. Hindi niya yata natiis at umupo nalang siya sa mataas na semento sa harap ko. Tinanggal niya ang sapatos niya at pilit niya tinatanggal ang chiklet sa apakan nito. Tawang-tawa ako habang pinagmamasdan ko siya pero siyempre, hindi niya dapat mahalata. Kailangan niya ikiskis sa kung saan-saan ang apakan ng sapatos niya para matanggal ang chiklet. Gusto ko sanangsabihin n “suukan mo kaya ikiskis sa semento...” Nakakatawa! “Oo alam ko, dahil naranasan ko na din iyon.” Buti na nga lang at chiklet lang e, hindi tae...
Para din palang chiklet ang problema
Tara na, sabay tayong takbuhin ang usapang ito...
Oo, parang chiklet ang problema. Bakit naman hindi? Lahat ata tayo naka-apak na ng chiklet at lahat din tayo nagkaroon na ng problema. At kung hindi ako nagkakamali... meron bang hindi?
Nakakainis magkaron ng problema lalo na pag hindi mo talaga inaasahan. Nakakainis din dahil bigla-bigla nalang ito sumusulpot. Mahirap matanggal, gaya ng chiklet. At siguro kung sadyang mabigat ang problema mo, mahahalata din ito ng tao na nagmamasid sayo. Kailangan mong ikiskis ang apakan ng sapatos mo para matanggal ang chiklet. Ganun din naman sa problema. Kailangan mong hanapan ng solusyon, magisip ka.. gumawa ka ng paraan para matapos na ang walang kamalay-malay na problemang bigla nalang dumapo sayo. Kahit siguro anong ingat mo, dadating pa din yan sayo. Kahit anong ingat mo, maaaring may dumikit pa ding chiklet sa sapatos mo. At siguro, pag napagdaanan mo na ang hirap na nararanasan ng taong nagkaka-problema, matatawa ka na lang dahil “Oo alam ko, dahil naranasan ko na din iyon.” Maiintindihan mo din siguro ang hirap niya kung paano matanggal ang chiklet sa sapatos niya. Cge pagtawanan mo siya, pero wag ka pahalata. Hindi naman siguro masama...
Nagawa mo ngang solusyonan ang problema mo, nagawa mo ngang matanggal ang chiklet sa sapatos mo. Hindi man talaga natanggal ang chiklet sa sapatos mo dati, nakayanan mo naman siguro maglakad pauwi ng may nakadikit na chiklet sa apakan mo.
Isipin mo nalang na may mas matindi pang problema ang ibang tao kaysa sayo.
Buti nga chiklet lang e, hindi tae..
Para din palang chiklet ang problema
Tara na, sabay tayong takbuhin ang usapang ito...
Oo, parang chiklet ang problema. Bakit naman hindi? Lahat ata tayo naka-apak na ng chiklet at lahat din tayo nagkaroon na ng problema. At kung hindi ako nagkakamali... meron bang hindi?
Nakakainis magkaron ng problema lalo na pag hindi mo talaga inaasahan. Nakakainis din dahil bigla-bigla nalang ito sumusulpot. Mahirap matanggal, gaya ng chiklet. At siguro kung sadyang mabigat ang problema mo, mahahalata din ito ng tao na nagmamasid sayo. Kailangan mong ikiskis ang apakan ng sapatos mo para matanggal ang chiklet. Ganun din naman sa problema. Kailangan mong hanapan ng solusyon, magisip ka.. gumawa ka ng paraan para matapos na ang walang kamalay-malay na problemang bigla nalang dumapo sayo. Kahit siguro anong ingat mo, dadating pa din yan sayo. Kahit anong ingat mo, maaaring may dumikit pa ding chiklet sa sapatos mo. At siguro, pag napagdaanan mo na ang hirap na nararanasan ng taong nagkaka-problema, matatawa ka na lang dahil “Oo alam ko, dahil naranasan ko na din iyon.” Maiintindihan mo din siguro ang hirap niya kung paano matanggal ang chiklet sa sapatos niya. Cge pagtawanan mo siya, pero wag ka pahalata. Hindi naman siguro masama...
Nagawa mo ngang solusyonan ang problema mo, nagawa mo ngang matanggal ang chiklet sa sapatos mo. Hindi man talaga natanggal ang chiklet sa sapatos mo dati, nakayanan mo naman siguro maglakad pauwi ng may nakadikit na chiklet sa apakan mo.
Isipin mo nalang na may mas matindi pang problema ang ibang tao kaysa sayo.
Buti nga chiklet lang e, hindi tae..
Saturday, October 02, 2004
Simpleng Bagay... Pansinin mo
Kung ikaw ay isa sa mga "busy" na nilalang sa mundo at wala kang panahon para sa mga simpleng bagay, magisip-isip ka.....
Napapansin mo pa ba ang ganda ng araw pag pababa o pataas na ito? E ang kagandahan ng ulap pag malapit ng mag gabi? Paano pa ang paglipad ng mga ibon sabay-sabay? E ang bagong tubo na bulaklak sa may hardin ninyo?
Kung hindi... magisip-isip ka.
Minsan sa sobrang dami na nating ginagawa araw-araw, nakakalimutan na natin pagmasdan ang ating kapaligiran. Ang simpleng bagay na ginawa para sa atin. Hindi mo namamalayan ang pagtakbo ng panahon dahil wala kang oras subaybayan ito.
Bakit hindi mo bigyan pansin? Dahil ba hindi ito importante at wala kang panahon sa ganyan? Hindi ko sinasabi sayo na obligado kang pagmasdan ang mga simpleng bagay, pero gusto ko lang ipakita sayo ang matagal mo nang hindi nasisilayan.
Bakit ba puro problema nalang ang iniisip mo? Puro negatibong pangyayari nalang ang napapansin mo. Puro masamang nagawa nalang ng ibang tao ang napupuna mo. Bakit hindi mo pansinin ang pag ngiti sayo ng katabi mo sa jeep, sa bus o sa LRT/MRT? Ang pagtulong sayo ng kaibigan mo na buhatin ang mabibigat mong libro, ang pagbigay sayo ng kendi ng ka-klase mo, ang pagdala sayo ng pasalubong ng nanay mo, ang pagmamalasakit ng mga kabarkada mo at ang pag sabi ng "salamat" ng ibang tao...
Huwag kang magdalawang isip...
Silipin mo,
pagmasdan mo,
ramdamin mo,
tingnan mo....... ang ganda noh?
Napapansin mo pa ba ang ganda ng araw pag pababa o pataas na ito? E ang kagandahan ng ulap pag malapit ng mag gabi? Paano pa ang paglipad ng mga ibon sabay-sabay? E ang bagong tubo na bulaklak sa may hardin ninyo?
Kung hindi... magisip-isip ka.
Minsan sa sobrang dami na nating ginagawa araw-araw, nakakalimutan na natin pagmasdan ang ating kapaligiran. Ang simpleng bagay na ginawa para sa atin. Hindi mo namamalayan ang pagtakbo ng panahon dahil wala kang oras subaybayan ito.
Bakit hindi mo bigyan pansin? Dahil ba hindi ito importante at wala kang panahon sa ganyan? Hindi ko sinasabi sayo na obligado kang pagmasdan ang mga simpleng bagay, pero gusto ko lang ipakita sayo ang matagal mo nang hindi nasisilayan.
Bakit ba puro problema nalang ang iniisip mo? Puro negatibong pangyayari nalang ang napapansin mo. Puro masamang nagawa nalang ng ibang tao ang napupuna mo. Bakit hindi mo pansinin ang pag ngiti sayo ng katabi mo sa jeep, sa bus o sa LRT/MRT? Ang pagtulong sayo ng kaibigan mo na buhatin ang mabibigat mong libro, ang pagbigay sayo ng kendi ng ka-klase mo, ang pagdala sayo ng pasalubong ng nanay mo, ang pagmamalasakit ng mga kabarkada mo at ang pag sabi ng "salamat" ng ibang tao...
Huwag kang magdalawang isip...
Silipin mo,
pagmasdan mo,
ramdamin mo,
tingnan mo....... ang ganda noh?
2:00 am
It’s two o’clock in the morning. An ambiguous feeling starts to annoy me. I can’t sleep. I’m in a stress. I just can’t help but wonder...
I don’t know what to think. I don’t know what say. The clock exists, the time is running.
My mother is sleeping as if problems don’t subsist. He sleeps very peacefully without a noise without...nothing. I can’t hear anything, the silence starts to dominate. Then suddenly, my phone rang. It’s my brother, asking me to open the gate.
What happened? I can’t answer the phone. I can’t move, I’m paralyzed. My brother starts to yell outside the house. I can hear his voice getting tired as ever. Then suddenly, he stopped.
What happened? My phone stopped. My brother, where is he?
All of a sudden, someone tapped my shoulder, “wake up... wake up...”
...Its me, dreaming again...
I don’t know what to think. I don’t know what say. The clock exists, the time is running.
My mother is sleeping as if problems don’t subsist. He sleeps very peacefully without a noise without...nothing. I can’t hear anything, the silence starts to dominate. Then suddenly, my phone rang. It’s my brother, asking me to open the gate.
What happened? I can’t answer the phone. I can’t move, I’m paralyzed. My brother starts to yell outside the house. I can hear his voice getting tired as ever. Then suddenly, he stopped.
What happened? My phone stopped. My brother, where is he?
All of a sudden, someone tapped my shoulder, “wake up... wake up...”
...Its me, dreaming again...
Subscribe to:
Posts (Atom)
If COVID-19 Didn't Happen
"We will remember 2020 as a year of disease and death, and lockdowns that separated friends and relatives, and businesses from customer...
