BAHALA KA NA

Nagsisimba ka ba madalas o mahilig ka bang magbasa ng mga libro tungkol sa Diyos? Nag ba bible study ka ba o sumasama sa mga samahang maka Diyos? Yung tipong mahilig sa praise songs at prayer meetings? Ako hindi.

Kasali ako sa isang organisasyon na nagpapatakbo ng retreat. Oo, tungkol sa Diyos ang pakay namin pero hindi ako katulad ng iba. Pero mawiwirduhan ka ba sa akin kung sabihin ko sayong mahilig ako magdasal? Yung tipong naliligo o umiihi na lang, nagsasalita pa ako mag-isa at nakikipagusap sa Kanya. Ewan ko kung ano ang tawag mo sa ganon, pero para sa akin, pagdadasal ang tawag ko sa don.

At kung sakaling matanong mo kung ano ang madalas kong sinasabi sa dasal ko.. Yun yung, “BAHALA KA NA SA AKIN LORD! etc etc etc..”

Pag-aalay ba ang tawag sa ganon, pero ako kasi, hinayaan ko na Siya ng tuluyan na gumalaw sa takbo ng buhay ko. Na putangina, (teka, busina lang muna..) kahit masaktan pa ako, madapa, umiyak, humagulgol, maglupasay o kung anuman yan.. Sa bandang huli, ok na lang sakin yun dahil alam kong kasama yun sa takbo at pinlano Niya para sa akin. Alam ko, at solid tibay ng paninindigan kong hinding-hindi Niya ako pababayaan kahit ano pang mangyari sa akin. Na kung mamatay man ako ngayon pagkatapos nito, alam kong naka plano na yun sa itinerary ng life story ko.

Hindi ako takot mamatay. Basta wag lang aksidente ang dahilan kasi pangit ako pag nangyari yon. Kung tatanungin mo ako kung ano ang sasabihin ko sa Diyos pag malapit na akong mamatay.. sasabihin ko lang ay: “OK LORD, tara!”

Hindi din ako nangungumpisal sa pari dahil alam kong nakakaabot naman sa kanya ang lahat ng paghihingi ko ng tawad sa lahat ng nagawa kong katarantaduhan. Gusto kong magmayabang pero alam kong malakas ako sa Kanya. Di man Niya binibigay ang lahat ng gusto ko, ok lang yun dahil better luck next time na lang. Ahahahahaha!!

Hanggang kaya kong maalala, nagpapasalamat din ako sa lahat ng binigay Niya sa akin. Ang lahat ng kasiyahan at kalungkutan na naranasan at nararanasan ko ngayon. May mga bagay na MALAMANG hindi mo kaya sang-ayunan pero sigurado akong sasang-ayon ka sa paniniwala ko sa Kanya.

Sa punto ko ngayon, napansin kong napapaliko ako sa trace ng riles ng buhay ko. Nawawala ako sa pokus ika nga. Nawiwindang, “kumagulo” sabi nga ni Soleil. Pero di pa din ako napapagod kausapin Siya kahit alam kong minsan nawiwirduhan sakin ang nakakatabi ko sa bus. Kung anuman yung tumatakbo sa utak ko ngayon, alam kong alam na Niya yun at eto lang.. BAHALA NA ULIT SIYA SA AKIN.

Sa susunod na araw, sa susunod na kabanata ng buhay ko, wala pa rin sanang humpay ang pagsasalita ko mag-isa kahit nasa tricyle ako. Nais ko sanang kausapin Siya kahit hindi ko pa mashado marinig ang lahat ng sagot Niya.

AMEN.

"eto na yun!"

Ikaw ba ay kabilang sa mga taong naghihintay, nagaabang at naiinip paminsan-minsan? Yung tipong antagal mo na sa kolehiyo dahil kasama sa hobbies mo sa friendster ang magtagal sa kolehiyo. Yung tipong sobrang tinatamad at wala ka nang gana sa trabaho at hinihintay mo na lang na may bagong trabaho na dumating para sayo. Yung tipong sobrang ilang dekada ka nang walang ginagawa sa buhay mo kundi magpaka-tambay at naghihintay ka na lang na may bumagsak bigla na trabaho galing sa puno ng buko. Yung tipong antagal mo nang walang buhay pag-ibig at pakiramdam mo wala ka talaga sa listahan ni Santa na magkakaron ng boyfriend bago magtapos ang taon.

Tapos, sa haba-haba ng prosisyon, dun din pala ang punta mo, sa matagal mo nang hinihintay. Reality check ika nga ng butihin kong kaibigan, na dinugtungan ko na lang din ng sabihin kong.. totoo nga! Eto na yun.

Eto na yun! May bago nang trabaho na nagaabang para sa akin. Eto na yun! Magmamartsa na din ako sa PICC. Eto na yun! Makakapag-suot na din ako ng polo dahil magkakatrabaho na ko. Eto na yun! Magkaka boyfriend na ulit ako. Totoo nga! Eto na yun.

Pwede na nating sabihing, oo nga’t nag-aabang ako ng panahon na dadating ako sa estado na kung saan, masasabi ko sa sarili ko na “des es da moment” ni Erik Santos. Nung isang araw, nag reality check ako at nasabi ko sa sarili ko na eto na yung panahon na yun. Eto na yung panahon na kailangan kong humakbang sa isa pang level dahil tapos na at hindi na ako kailangan maghintay pa. At ang naramdaman ko? Pumitik ako.

Di ko napigilan dahil pucha! tao lang naman ako diba? Wala akong dapat pagsisihan sa akung anuman ang nagawa ko at kung anuman ang naging epekto sakin nito, wala din akong dapat ipaghinayang.

Sa mga dadating pang kabanata ng buhay ko na kung saan e, mararamdaman ko at bubulaga sakin ulit ang mga katagang “eto na yun”, nais ko sanang mapigilan kung ano man ang magawa ko sa mga minutong iyon. Hangad ko sana na matanggap ko na lang ng buong-buo kung anuman ang ibato sa akin ng tadhana ng buhay ko. Para naman hindi na ako mamroblema sa magiging epekto ng lahat ng ito. Sa dadating na magagandang bagay na naka plano na para sa akin, nais ko sanang matanggap na ang mga iyon ASAP para di na ako maghintay at mainip pa.

At para sayo, na naghihintay o nakaranas na ng “eto na yun!” moment, sana matanggap mo ng buong-buo ang lahat nang yon. At para sayo din ang aking huling paalala…

good luck.

Santa Claus sa Homeboy

42 days na lang at selebrasyon na, handaan, pasko na naman. Ambilis nang magdilim ngayon at lumalamig na ang simoy ng hangin pag gabi. Wala pa namang nangangaroling sa labas ng bahay pero may nakikita na akong mga Christmas lights na nakasabit sa labas ng bahay. May dambuhalang Christmas tree na nga pala sa town center, na para sa akin, hindi ito nakakatuwa pagmasdan. Nung bata pa lang ako, simpleng Barbie doll lang ang hinihingi ko masaya na ko. Pwede na rin ang luto-lutuan para kumpleto na ang pagdidiwang. Pero ngayon, hindi na ganon ka babaw ang hangad ko sa kapaskuhan. Iba na.

Kung talagang totoo si Santa Claus at, sana mainterview siya sa Homeboy o Sharon at itanong sakanya kung regalong pambata lang ba ang kaya niyang ibigay. O kung pati ba regalong pang matatanda pwede niyang i-itsa sa labas ng bahay niyo sa pasko. Sana din magbigay ng pabahay showcase o kumikitang pangkabuhayan si Santa Claus para di lang mga bata ang tatangkilik sa kanya. Baka pati si Boy Abunda yakapin siya sa tuwa.

Kakayanin kaya ng powers ni Santa ang magbigay ng boyfriend/girlfriend sa mga taong walang love life? Sana pwede.

O baka naman, kaya nga niya magbigay ng mga ganong kabigat na kahilingan pero sa isang kondisyon… Ikaw ang kukuha sa bahay niya. Minsan wala pang tao sa bahay nila dahil nga lumalakbay ang team Santa sa buong mundo para mag mall tour at guestings sa mga talk show. Pag sumwerte ka, andon nga si Santa sa bahay nila pero hindi mo pa rin maaring makuha ang regalo dahil napuyat si Santa at tatlong araw nang tulog. Wag na lang diba.

Sa panahong ngayon, kung ikaw yung tipong tao na hindi naniniwala kay Santa, malamang kanino ka pa hihiling ng regalong pampasko kundi sa magulang, mahal sa buhay o kanino pa? Edi sa Diyos. Rinding-rindi na siguro siya sa sankaterbang hiling ng mga tao na ultimo lucky number na pantaya sa lotto hiningi na sa Kanya.

Ako, sa totoo lang, hindi ko kailangan talaga ng materyal na bagay para matuwa ako sa pasko. Hindi ko naman talaga gusto ang pasko dahil malungkot na araw ito para sa akin. Sana lang, magkaroon na ako ng “contentment” sa buhay ko kahit sa napa kasimpleng takbo nito. Sana din, magkaroon na ng “contentment” sa buhay ang mga magulang ko kahit sa napaka kumplikadong takbo nito. Sana sa dadating na pasko, masabi ko man lang sa sarili ko na masaya ako.

Teka, mabalik nga tayo kay Santa. O sige, pwede kong kunin mismo sa bahay nila yung regalong hinihiling ko. Iwawaldas ko ang pera ko makuha ko lang yon. Pero kaya niya kaya ibigay ang napaka gaan pero mukhang mabigat kong hiling na world peace?

214

kayo na bahalang umintindi at umalala:

Field demo. Playground sa bene. Powder with water. Busmate. Batibot. MIRC. Kalabasa ni tin kaya nawala cellphone ko sa ATC. Pendong ni soleil. Parol contest. Eco week. #batch2002. @kC’yah. 14. stilnox. gradball. J&J. cheering. big Mcdo. Ralph’s party. Congo Grill.

Insocio. Duromine. Passenger Seat. NAIC. Man in the moon. San Mig. Erjohn bus. 8250. Mcdo-taft. kotse ni Harvey. The Legende. Baguio. Dark Beat. Barrel man. clumsy Gino. bar lapit sa AKIC. Chicken chicken. Fernando. World Trade. FX. Clinique Happy for Men. Kwentuhan. nail cutter. course cards. Chowking. Tas Trans bus. Cancer. Bob Ong. Binondo. Roxas Blvd. condo ni Jojay. Paotsin. Surprise despedida party. United Nations. I heart NY. Pizza Hut. heels. Marlboro Lights. -3. Mariah Carey. Boots ni Vin. Not so far. Subway. mapa ni rexarco. Yellow line. Statue of Liberty. Tacos. Sizzlers. fried chicken sa bulsa ni soky. bell boy. Jack Daniels. Singapore. Grad-wey-shun.

Cable Car. bakes. Rafs 77. Pansol. Zambales. Chikadee. Swimming. Garbage truck. Bahiling. Kapitan. salagubang. Kamote soup with noodles. Abra. Tanduay. henry. Love team. RB. Laki sa layaw ni jojay. Hell week namin ni soky. Amb. Manalo. sagot sa ilalim ng ilong. Follow da leader. Wari ng CSB chapter. MUNA. Thesis partner. Petron. COMELEC. Lolo.

CR. Starbucks. APAC. Canadian Embassy. Ruins. Black shoes. Zuma. Xmas party sa landco. German sausage. Silver na shorts. Playa calatagan. Rate yourself from 1-10. clubhouse sandwich. Mocha blends. Wifi. Xda buddy. Inhouse party. Baguio hits with poker. Mahiwaga. Aso sa st. Michaels. Yosi. Ginger spice. B69. valiums. Bahay ni noy. Hagdanan. Saturday fun machine. Small world. PR100. car wash sa pilar. Isaw. Red horse.

SATURDAY FUN MACHINE

May Saturday Fun Machine kaming sarili na ginagawa naming mga auxi tuwing sabado ng gabi pag retreat, pero ngayon ko lang nalaman (dahil nabasa ko sa libro ni Bob Ong) na may Saturday Fun Machine din pala sa channel 9 dati. Hindi ko alam kung ano ang meron sa Saturday Fun Machine sa TV noon pero sa amin, iba-ibang karakter ng tao ang ipapakita mo sa mga nanunuod. Pwede mong ipakita ang isang super hero, artista, principal, propesor o sino pa basta dapat maiintindihan ng mga nanunuod. Nakakatawa dapat.

Hindi ako mahilig sumali sa Saturday Fun Machine namin dahil wala naman akong maisip na karakter na mukhang bebenta sa mga tao. Dati kasi, kunwari ako yung na-rape na babae pero pinagbawal na, na gawin iyon dahil nga retreat. Minsan naman ako yung isa sa F4 (nung uso pa ang Meteor Garden). Hindi lumampas sa sampung beses (kung hindi ako nagkakamali) ko pa lang nagawa iyon. Pero bumenta, kahit ako natawa sa sarili ko.

Magkakagulo, pasiklaban ng powers (nakatunganga ka lang pag artista ka), tulakan, tawanan. Tapos dadating si tatay at papatulugin na kayo dahil ayaw niyang makita niyo na siya si Wolverine.

Madalas hindi na bumebenta mismo sa akin ang munting palabas naming yon dahil paulit-ulit at pare-pareho naman ang ginagawa at pinapakita. Pero minsan matatawa na lang ako kasi may lalabas bigla na katawa-tawang karakter na hindi ko naman kilala pero nakakatawa lang talaga. Yung tipong wala namang special powers, hindi naman artista pero yung paraan kung paano niya ipapakilala ang sarili niya, nakakatawa.

Sana nga may Saturday Fun Machine ulit na ipalabas sa TV kahit sa anong channel pa basta hindi cable (para mapanuod ng lahat ng tao). Pwede sa channel 7 para kahit sa mga bus na may TV pwede mapanuod. Channel 7 lang kasi ang pinapalabas sa TV ng mga bus dahil yon ang may pinaka-malinaw na reception. FYI lang. (Alam ko yon dahil nag ba-buss ako kaya wag ka nang kumontra!) Tapos kasali yung mga di kilalang tao at ipapakita nila kung sinong karakter sila. Dapat nakakatawa parin, sa madaling salita dapat kilala ang karakter na ipapakita nila. Shempre hindi mawawala si PGMA, si Tita Shawie, si Ate Guy, Zsa Zsa at ultimo si Ate V.

Kung ikaw ay bibigyan ng pagkakataong sumali sa palabas na yon, sinong karakter ang ipapakita mo? Wag kang magkakamaling si PGMA dahil nakakasawa na. Pwde pa siguro si Mike Enriquez dahil kahit papano, nakakatawa talaga siya. O kaya si Michael Fajatin, isang tulirong reporter ng channel 7. O sige na nga.. si Ate V na din.

Pwde rin siguro sumali doon si Gloria tapos gagayahin niya si Ate V. Malamang benta yon dahil pareho naman silang may nunal at may hawig ang iba nilang galaw. May tipong, “my brother is not a pig, he is a HORSE!” o kaya “bra-ta-tat..ta..TAT!” (ahahahahahahaha) O kaya si Korina Sanchez na gagayahin si Mel Tiangco! Ahahahahaha (pwede tumawa?)

Hindi talaga pwede malaos ang mga ganyang trip kung saan, nag-gagayahan ng tauhan sa palabas. Kahit kami-kami sa circle of friends ko, hindi pwedeng hindi masingit ang gayahan lalo na pag boring ang araw. Ultimo mga bakla sa stand-up comedy bars nakikigaya din para mas lalong katawa-tawa ang palabas. Minsan nga, ginaya ng isang bakla si Manny Pacquiao. Kumanta siya ng Ang Laban na Ito ay Para Sa’yo with matching kama-o. At nangalay ang panga ko sa kakatawa! Pramis, benta.

Basta dapat magka ganong palabas na sa TV at para mabawasan naman ang oras ko sa labas ng bahay.

Sana din madagdagan ng nakakatawang karakter sa Saturday Fun Machine namin sa retreat para mabawasan ang oras ko na nakatunganga.

~the end~

SHARING

Tuwing retreat, hindi mawalala ang usapang pamilya, pagmamahal, at ambisyon. Tuwing inuman, hindi mawawala ang usapang love life, samaan ng loob at kalungkutan. Tuwing kwentuhan, hindi mawawala ang usapang may tawanan, iyakan at murahan. Sa dina-daming beses na nakipagkwentuhan ako, mabibilang ko lang ata ang beses na sinambit ko ang usapang pamilya.

Ilang buwan na din na ganito ang “setup” ng aming pamilya. Nasa bording house tumutuloy ang kuya ko(malapit daw sa eskwelahan niya), busy sa pagpapagawa ng bahay ang tatay ko, sunod-sunod naman ang duty sa ospital ng nanay ko, at araw-araw naman akong wala sa bahay dahil sa trabaho, eskwela at iba pa. Nang bumalik ang tatay ko galing sa barko, isang beses pa lang ata kami kumain sa labas. Father’s day yon kung hindi ako nagkakamali. Ngayon, nagbabalak na ulit sumakay sa barko si daddy. Ngayon, bilang na lang sa isang kamay kung ilang beses kami kumain at nagsimba ng sabay-sabay. Minsan, di ko mapigilan malungkot. Isang umaga, katok ng katok ang nanay ko sa pintuan ng kwarto ko. Irirtang-irita ako dahil akala ko ginigising lang ako, yun pala nagpapatulong. Bantayan ko daw tatay ko dahil nahihilo, di makabangon……. Nang malaman kong may sakit ang tatay ko, nagkataon ding nagkasabay kaming kumain ng hapunan (wala ang kuya ko shempre). Dun ko napansin na matanda na nga talaga ang nanay at tatay ko. “Shet, andami na niyang putting buhok!” Matagal-tagal na ngang di ko sila napagmamasdan at nagulat ako sa itsura nila. Dun nag “sink-in” sakin na madami nang bagay ang dumaan..lumipas..at nagbago sa amin. Matanda na sila mommy at daddy, paano yan?

Di pa kaya ng sweldo ko na suportahan ang aming gastusin, di pa tapos sa kolehiyo ang kuya ko, marami pang luho ang pamilya ko na di pa natatanggal sa sistema namin. Paano yan kung di na kaya magbanat ng buto ang mga magulang ko? Saan kami pupulutin ng kuya ko.. sa kangkungan? (shiets) Pakiramdam ko kasi, patagal-ng-patagal, nagiging “fragile” na ang mga magulang ko. Pakiramdam ko, d sila pwede magpagod dahil baka magkasakit sila bigla. Nakakatakot kaya yon!

Kung tatanungin ako, wala nang ibang isyu sa buhay ko ngayon kundi ang katayuan ng pamilya ko. Malungkot e. Dati-rati, sumasabay pa akong magsimba kasama nanay ko, ngayon hindi na talaga. Dati-rati, sumasabay akong kumain sa tatay ko, ngayon hindi na talaga. Dati-rati, nakikipagtalo pa ako sa mga tao sa bahay sa kung anong palabas sa TV ang papanuodin namin, ngayon hindi na talaga. Sa dami kong ginagawa, di ko namamalayan madami akong nakakaligtaan sa buhay ko.

Pare, namimiss ko na ata sila…

World Cup vis-à-vis the United Nations

My officemate once asked me if what’s my team in World Cup, I was baffled because I was never a fan of such tournament. While scanning my friendster, one of my classmates (CDA people from college) posted an article made by Kofi Annan who is the Secretary General of United Nations. I thought it’s very inspiring especially for those from the diplomatic world.

At the United Nations, how we envy the World Cup

BY KOFI A. ANNAN 11 June 2006

YOU may wonder what a secretary general of the United Nations is doing writing about football. But in fact, the World Cup makes us at the United Nations green with envy. As the pinnacle of the only truly global game, played in every country by every race and religion, it is one of the few phenomena as universal as the United Nations. You could even say it’s more universal.

Fifa has 207 members; we have only 191. But there are far better reasons to be envious. First, the World Cup is an event in which everybody knows where their team stands, and what it did to get there. They know who scored and how and in what minute of the game; they know who missed the open goal; they know who saved the penalty.

I wish we had more of that sort of competition in the family of nations. Countries openly vying for the best standing in the table of respect for human rights, and trying to outdo one another in child survival rates or enrolment in secondary education. States parading their performance for all the world to see. Governments being held accountable for what actions led them to that result.

Second, the World Cup is an event that everybody on the planet loves talking about, dissecting what their team did right, and what it could have done differently — not to mention the other side’s team. People sitting in cafes anywhere from Buenos Aires to Beijing debate the finer points of games endlessly, revealing an intimate knowledge not only of their own national teams but of many of the others too, expressing themselves on the subject with as much clarity as passion.

Normally tongue-tied teenagers suddenly become eloquent, confident, and dazzlingly analytical experts. I wish we had more of that sort of conversation in the world at large. Citizens consumed by the topic of how their country could do better on the Human Development Index, or in reducing the amount of carbon emissions or the number of new HIV infections. Third, the World Cup is an event that takes place on a level playing field, where every country has a chance to participate on equal terms. Only two commodities matter in this game: talent and teamwork.

I wish we had more levellers like that in the global arena. Free and fair exchanges without the interference of subsidies, barriers or tariffs. Every country getting a real chance to field its strengths on the world stage. Fourth, the World Cup is an event that illustrates the benefits of cross-pollination between peoples and countries. More and more national teams now welcome coaches from other countries, who bring new ways of thinking and playing.

The same goes for the increasing number of players who, between World Cups, represent clubs away from home. They inject new qualities into their new team, grow from the experience, and are able to contribute even more to their home side when they return. In the process, they often become heroes in their adopted countries — helping to open hearts and broaden minds. I wish it were equally plain for all to see that human migration in general can create triple gains — for migrants, for their countries of origin and for the societies that receive them. That migrants not only build better lives for themselves and their families, but are also agents of development — economic, social and cultural — in the countries they go and work in, and in the homelands they inspire through newly won ideas and know-how when they return.

For any country, playing in the World Cup is a matter of profound national pride. For countries qualifying for the first time, such as my native Ghana, it is a badge of honour. For those who are doing so after years of adversity, such as Angola, it provides a sense of national renewal. And for those who are currently riven by conflict, like Ivory Coast, but whose World Cup team is a unique and powerful symbol of national unity, it inspires nothing less than the hope of national rebirth. Which brings me to what is perhaps most enviable of all for us at the United Nations: The World Cup is an event in which we actually see goals being reached. I’m not talking only about the goals that a country scores; I also mean the most important goal of all — being there, being part of the family of nations and peoples, celebrating our common humanity. I’ll try to remember that when Ghana plays Italy in Hannover on June 12. Of course, I can’t promise I’ll succeed.

Kofi A. Annan is Secretary General of the United Nations. This article first appeared in the International Herald Tribune

20060422

It’s Saturday evening and I chose to stay home and watch TV. I know I’ll get bored with watching TV but this movie changed my mood for the night. It’s all about planning your life ahead, losing your dream and letting go the things that were not meant for you. I have this feeling that I was planned to stay home and watch that movie for me to realize a lot of things that I don’t understand personally. It was a happy-ending story but I ended up crying. I cried because I felt the emotion of the lead character. I cried because I felt that my life was a bit similar to Stacey’s. I cried because I was moved.

I’m turning 21 this August, I graduated last year, I got a job a month later and now I have my own savings in my account. I’m single but not searching at the moment. I don’t know if I’m in the right path but I’m pretty sure that I’m still stable. I am looking forward for a better opportunity someday and I know that I should strive harder to get it.

Early this year, I’ve been in a transition stage of my life. God really challenged my strength and I must say that it was very arduous and all. I went through volatility. Beer again became my best bud as well as my other vices. I must say that, that was the hardest part of my story. However, He still helped me to survive. He gave me everything I needed, except one thing that I know was really not for me. I then learned that my whole life, I was just preparing myself for the best. Mistakes, rough moments that I underwent were all meant for me. The times that I thought it was the end of the world and all. The times that I thought I was the saddest person on earth. Those were the times that I thought I had to cry because the best thing I wanted is gone. But as a matter of fact, the best thing is just on its way.

Ironically, I even wanted to thank my boss for scolding me one time because that pushed me to work harder. Work harder means more money. Yahey! Ahahahaha!!

Someone asked me if what’s my top most priority at the moment. I said career. Yes, that’s right. I want to make more money for my future. And with that, I can pay somebody to make me happy. *wink

Isang Daan = Piso

Malaki na daw ang halaga ng cinco sentimos noon. Lalo naman ata ang sinkwenta pesos. Naalala ko sabi ni ermat, mahal na daw ang isang daang piso noon. Pero ngayon, parang piso na lang ang halaga nito. Paano pa kaya ang halaga ng isang-daan sa susunod na henerasyon? Di mo na namamalayan, papel na ang pambayad sa dyip at traysikel. At hindi na uso ang suklian na barya sa tindahan.

Sabi ko nga, parang kailan lang… limang piso lang busog ka na sa saba con yelo pang merienda. Parang kailan lang, dalawang piso lang ang pinambabayad sa pamasahe. Parang kailan lang, malutong na limang piso lang ang pinamimigay na pamasko sa mga inaanak.

Minsan nga pag nanunuod ako ng isang milyong pa premyo sa tv. Parang gusto kong sigawan iyong host na.. HOI! HINDI NA UUBRA ANG ISANG MILYON NIYO! Parang.. “helloooooo? 1 million is like… whaaaat-evr!” ahahaha. (joke lang!) Diba? Diba? Diba? Antagal na ng isang milyon na yan e.. sana naman gawin na nilang isang milyon at tatlong piso ang premyo para mas exciting! Pero oo na.. sige na, saan ka nga naman dudukot pandagdag sa isang milyon e ang hirap hirap na nga ng buhay ngayon.. Pero, pucha!! Bakit ka ba nakekealam?!

Naku, siguradong daan-daang libo na ang tuition fee ng kolehiyo pagdating ng panahon! Kaya nga sabi ko sa nanay ko, pag ako nagka-anak, pang tatlong taon lang ng kurso at sa public iskul ko lang siya papaaralin noh! Hindi pepwede sa akin ang masteral o trimester na unibersidad! Naku naku naku! Huwag siyang maluho baka gusto niya wag ko na siya paaralin! Ahahaha joke lang ulit.

Sabi nga ng ka-opisina ko.. “naku mam! 1.5million lang po! Murang mura na po iyon..” eh.. (ano kamo?) murang-mura? E kamuntikan na ngang mapamura iyong kliyente sa presyo e. ahahahaha!

Ganoon nga talaga ang panahon. Habang tumatagal, nagmamahal ang pamumuhay ng mga tao. Pero, ganoon pa din ang presyo ng sweldo sa trabaho. Badtrip.

Un lang.

.....

Ano na ba balita sa radyo at tv? Ang una kong nabalitaan, nag diklara ng “State of Emergency” si PGMA tapos ang sunod ko nang nabalitaan sa nanay ko, bakla daw si Rustom. Aba! Aba! Aba! Teka… May koneksyon ba ang dalawang balita na nakuha ko? Ahahaha biro lang.

Nakatanggap ako ng text nung isang araw, 13days daw pagtapos manalo si Pacquiao, nagka stampede sa ULTRA. 13days ulit, nagka-landslide naman sa Leyte. At pagtapos ng 13days ulit, BAKLA SI RUSTOM! Huwaaaat? (patay tayo jan!) biro lang.. peace tayo Carmina! Ahahaha labo……


International Women’s Month ang buwan ng Marso. E ano ngayon? Wala man lang party.. hasel!

Magyabang Ka Hangga’t Gusto Mo!!

Anong masarap gawin para sayo? Matulog, kumain, manuod ng tv, humilata, makipag-inuman, magyosi, magbasa ng libro, maligo, makipag-kwentuhan, o makipag-lampungan? Hindi ba sumagi sa isip mo na masarap din makipag-yabangan?

Yun bang nagkasama-sama kayo ng mga kaibigan mo tapos may bagong balita tungkol sayo na puwedeng-puwede mo ipagyabang.. Pero siguraduhin mong may katuturan para hindi ka matabla ng mga kasama mo. Na kulang na lang e, ipaskil mo sa noo mo na: “MAY IPAGYAYABANG AKO!” yehey..

Ansarap magyabang lalo na kung pinag-hirapan mo talaga tapos kahit anong sabihin nila, paniwalang-paniwala ka sa sarili mo na umangat ka kahit papano. Hwag mo akong masamain pero totoo naman diba? Kung wala kang yabang, korny ka na masyado! Magisip-isip ka na dahil anong petsa na, wala pa ding bago. (Wag mo lang sobrahan ang yabang mo, utang na loob.)

Bago… Bagong napuntahang lugar, bagong napag-aralan, bagong trabaho, bagong nasulat na kanta/tula/artikulo, bagong naipundar.. sa madaling salita, bagong naabot! Kuha mo na?

(Hindi ko na sinama yung mga bagong bagay na walang kakwenta-kwenta.)

Ganito na lang, naranasan mo na ba na may graded recitation sa klase, tapos may tanong ang masungit na hindi naman kagandahan/kagwapuhan mong titser tapos… NASAGOT MO!!! (Lakasssssss) tapos sabay hiyaw ng mga kaklase mo dahil ikaw lang ang may-alam ng sagot. Ansarap magyabang at isampal sa mga kaklase mong matatalino at mahilig magdamot ng sagot na matalino ka at bobo sila sa mga panahon na iyon! Bwahahaha! O kaya, nakapasa ka sa exam na hirap na hirap ang iba sagutan. HANEP! Painom ka naman!

O diba, mga bagay na ganyan, sige lang at ipagyabang mo! Wala naman masama. Mga naabot na walang makaka-angkin na sinoman. Sayo lang, puwede din nilang maabot pero walang makakapantay ng pakiramdam na naramdaman mo sa mga oras na iyon.

Kung ikaw ang taong walang napagyayabang sa kahit anong kwentuhan, matulog ka na lang.

Ikaw ba ang taong o may kilala ka bang taong marami nang mapagyayabang o sabihin na nating, mataas-taas na ang naabot? Na pakiramdam mo, kahit anong gawin mo, lamang pa din siya ng isang paligo sayo. Naalala ko yung propesor ko noong kolehiyo. Sobrang nakakatakot magturo. Yung tipong, hindi ka puwede magpakita sa kanya kung wala kang alam sa subjek niya. Hindi mo siya puwede sumbatan dahil kahit anong pakikipagtalo, hindi ka talaga mananalo sa kanya. Galing! Sabi nga ng kaklase ko, may karapatan magtaray at manakot ang propesor naming iyon dahil talagang madami na siyang naabot sa buhay. Naabot na puwede ko, mo ding maabot.

Sabi ko nga sa sarili ko, pagnagkita kami ulit ng propesor kong iyon, dapat may ipagyayabang na ko. Para hindi niya isipin na nagtapos lang ako sa pag-aaral tapos wala lang. Dapat pag tinanong niya ako kung ano ang pinagkaka-abalahan ko, dapat may ma-isasagot ako na may katuturan. Ahahahaha!

E, ikaw?

Makuha Ka sa Tingin

Siguro naman nabalitaan niyo na ang nangyaring trahedya sa Ultra kaninang umaga. Stampede na pumatay ng maraming tao, teka… pumatay ng maraming matatandang babae pala. Nakakagulat, hindi natin akalain na aabot sa ganito kagrabe ang problema ng kahirapan sa bansa. Na may mga matatandang gusto pang makipagsapalaran sa mga matataong lugar at makipaglabanan sa siksikan, sa init at sa gutom para lang sa magandang kapalaran na wala namang kasiguraduhan. Ultimo mga sanggol dinala pa baka sakaling swerte hindi ba?

Hindi ko alam kung ano ang gusto palabasin ng kapalaran kung bakit ganito kalala ang pangyayari kanina. “God works in mysterious ways” ika nga. Ano kaya ang gusto palabasin sa atin ng Diyos? Sabi nga ni Sharon Cuneta, “ilang wake up calls pa ba ang kailangan natin?” TAMA! Naisip at natanong mo din ba yun sa sarili mo? Kung gaano kasaya ang pagkapanalo ni Manny Pacquiao sa boxing, ganoon din kalungkot ang pagkamatay ng mga tao sa stampede. Pero ano-pa-man, naging saksi ang media sa pakikiramay ng mga nakararami sa mga naagrabyado. Maniwala man kayo o hindi, nabubuklod lang daw ulit ang isang watak-watak na pamilya pag may sumulpot na malaking problema/trahedya sa kanila. Nakakalungkot isipin pero ito na nga ang epekto ng realidad na ating ginagalawan.

Ngayon, naniniwala na ko na kung gaano kabigat o kagrabe ang problema/trahedya na nakatapat sayo.. ganoon din kagrabe ang kamalian na kailangan baguhin sa buhay mo. Teka, naiintindihan mo ba? Ahahahaha. Ganito na lang, halimbawa na nga lang na sobrang lala na ang away ng inyong pamilya yung tipong halos hindi na kayo mapagsama-sama kahit ano pang pagtitipon-tipon ang gawin niyo.. nang biglang namatay ang isa sa kapamilya niyo. At dahil dito, nanaig ang pagiging magkakadugo ninyo at nagkabuklod-buklod na kayo ulit…O kaya, dahil sa napakatamad mong estudyante na wala ka na atang balak magtapos ng pag-aaral. Tapos sa sobrang konsumisyon sayo ng tatay mo dahil hindi ka na makuha sa ano pang pagalit o pagtatampo, bigla siyang naatake sa puso. At dahil don, natauhan ka at minabuti mo nang tapusin ang pag-aaral mo.

Kuha mo na?

Kung sa eskwelahan pa, kung hindi ka makuwa sa tingin ng titser mo dahil sa kaingayan at pagbubulabog mo... mapipilitan siyang palabasin ka sa room ninyo. Ganoon din siguro ang Diyos sa aking paniniwala. Na kung hindi ako/ikaw/tayo makuha sa isang simpleng hudyat ng Diyos na kailangan nating ituwid ang ating pagkakamaling nagawa sa buhay, mapipilitan siyang gumawa ng paraan na lalo tayong masasaktan/mahihirapan para lang maging malinaw sa atin na wala na sa tamang direksyon ang ating napupuntahan. Nasasayo na lang siguro iyon kung paano mo iintindihin ang mga pahiwatig Niya sa iyo.

Mabalik tayo sa nangyari na stampede sa Ultra… Maghihintay pa kaya tayo na mangyari sa atin o sa mga kababayan natin ang mas-malalang trahedya? At para sa kanya-kanyang buhay, maghihintay ka pa bang may mangyaring trahedya sa buhay mo bago ka mamumulat sa katotohanan na mali na ang landas na dinadaanan mo?

PITIK

Para sa mga taong hindi marunong magpahalaga ng mga nagmamahal sa kanila. Para sa mga anak na minumura mga magulang nila. Para sa mga walang modo. Para sa mga boss na kung magbigay ng deadline sa empleyado e parang wala nang bukas. Para sa mga nanay na pinamimigay ang mga anak. Para sa mga nagtatapon ng salapi at akala yata nila natatae ang pera. Para sa mga matapobre na kala mo naman kagandahan. Para sa mga sadista. Para sa mga swapang sa sagot sa exam. Para sa mga walang awang mga professor. Para sa mga manhid at hindi marunong makiramdam sa nararamdaman ng ibang tao. Para sa mga hindi nag-iisip at nung nagpasabog ng kabobohan ang Diyos e, nasalo nila lahat. Para sa mga walang ka-kwenta-kwentang boyfriend/girlfriend. Para sa mga walang pakealam sa kinabukasan. Para sa mga ubod ng batugan. Para sa mga gago at kupal. Para sa mga manloloko. Para sa mga hindi nagbabayad ng utang. Para sa mga bastos. Para sa mga sinungaling. Para sa mga chismosa. Para sa mga mahilig manira ng puri. Para sa mga nangiiwan sa ere pag group project/report. Para sa mga napapabaya sa pag-aaral. Para sa mga hindi marunong tumanaw ng utang na loob. Para sa mga takaw-away. Para sa mga mayayabang. Para sa mga nangotngotong na pulis. Para sa mga babaerong tatay. Para sa mga malalanding kababaihan. Para sa mga hayok sa kababuyang gawain. Para sa mga mamamatay tao. Para sa mga rapist. Para sa mga walang pakealam sa bansa. Para sa mga snatcher ng cellphone at bag. Para sa mga druglords, para sa mga abusero. Para sa mga hacker ng account sa atm. Para sa mga pumapatay ng mga aso. Para sa inyo lahat ito…

Etong para sainyo…

_l_ pakamatay na lang kayo.. mgagago!

ONLI IN DA PILIPINS

"Paano mo malalaman kung dugong pinoy ang pinagtanungan mo ng direksyon? Sagot, kapag may kasamang nguso sa pagturo ng kanan o kaliwa."

Hindi mo naman maikakaila ang mga magaganda, di maganda at lalong-lalo na ang mga nakakatawang kwento na sa pilipinas mo lang naman matatagpuan.

1. Sino nagsabing ang gamot sa sprain ng ankle ay para doon lang? Hindi yata! Puwede rin ito gamitin para mapatawa mo ang sarili mo ng higit sa limang sigundo.

2. Sino may sabing ang kape ay iniinom lang? Hindi yata! Puwede mo din itong ihalo sa kanin para sa katakam-takam na umagahan.

3. Sino may sabing sa umaga lang tumitilaok ang manok? Hindi yata! Kahit hapon o gabi puwedeng puwede pa rin sila magbanta.

4. Sino may sabing kadiri ang palaka? Oo nga.. nandun na ko. Pero alam niyo bang puwede din itong kainin?

5. Sino may sabing mahilig mag-aksaya ng pagkain ang mga pinoy? Aaaah.. mali kayo don! Dahil ultimo kasuluk-sulukan, kasingit-singitan ng bahagi ng katawan ng manok ay napapakinabangan.

6. Teka, bakit mo pinansusulat yang pentelpen mo? Puwede rin yan amuyin at singhutin.. teka, akin na……

7. Sinong nagsabing masyadong maraming mahirap sa pilipinas? Di yata! Kahit sino dito may cellphone! Kala mo ha…

8. Sino may sabing bastos ang mga pinoy? Hindi yata! Kahit galit nga, malambing pa din. Tanong mo sa mga ilonggo..

9. Teka, bakit niyo tinatapon ang nasirang plastic balloon? Puwede pa yan gawing bebol gam.

10. Tska, bakit wala masyadong binebentang trench coat dito sa atin? Puwede mo din naman ito gamitin pang porma kahit mainit. Ahahahahahahaha

11. Wala na ba kayong pampulutan? Asusena puwede.

12. Natatakot ka bang mahuli na nanay mo na nagyoyosi ka? Natatakot ka bang mangamoy usok ang daliri mo? Gamitan mo ng straw ang yosi tuwing hihithit ka para di mo mahawakan.

13. Napapaitan ka ba sa redhorse? Narinig mo na ba na ang extra joss ay puwede mong ihalo dito para matamis ang lasa ng beer mo?

14. Paikutin mo ang takbo ng relos mo. Gawin mong isang oras, pabalik. Kasi pag sinabing 9:00am ang meeting, 10:00am talaga iyon! Tanga!

15. Lampas labing-walong gulang ka na ba? Ok lang yan, nandiyan pa naman si mommy para bigyan ka ng allowance.