aLapaap

Araw ng linggo ngaun, naisip ko... baka sakaling mapagod ang mga tao mamroblema at mamahinga naman kahit saglit. Mamahinga sa napakagulong mundo na nakabalot sa atin. Kahit anong gawin ko, balisa pa din. Hanggang maisipan kong humiga ng ilang minuto. Wow! Ang sarap. Parang gusto ko nang matulog dahil iyon lang naman ang panahong tahimik at walang akong iniisip. Matagal tagal na ata nang maramdaman ko ang ganito. O sabihin na nating, hindi pa din ito ang hinahanap ko. Nakakapraning, baka hanggang sa panaginip ko… ang kaguluhan sa bahay, sa pagibig, sa pamilya, sa pera at kung saan-saan ang makita ko.

Kasabay ng aking pagmumuni-muni, bigla ko nang naisip ilang linggo ko na nga palang nararanasan ang buhay tambay at palamunin. Tapos na ang paghihirap sa eskwela at paghihirap na sa paghahanap ng trabaho ang kailangan kong atupagin. Ang walang kamatayang pag jo-job hunting sa internet at sa lupalop ng metro manila. Iniisip ko nga lang, nakakapagod na. Labo-labo din ang plano ko kung saan ako pupunta o anong gagawin ko kinabukasan o bukas makalawa. At ang allowance? Naku! Wag na nating pag-usapan.

At kung sakaling magkatrabaho kaagad, paano ko kaya sisimulan pagkasya-kasyahin ang pera ko sa pang-araw araw at dagdag na dito ang luho at tulong ko sa bahay. Paano ko naman kaya pagsasabayin ang obligasyon at responsibilidad ko na aking nasimulan? Pwede na kayong magtaka kung saan ko nahuhugot ang mga problemang kinakaharap ko sa kasalukuyan. Uulitin ko…. ang kaguluhan sa bahay, sa pagibig, sa pamilya, sa pera at kung saan-saan . Pero huwag niyo nang isipin. Isipin niyo na lang ang init ng ulo ko. Hindi ko din alam kung saan ako huhugot ng lakas at pag-aasa sa mga bagay na gumugulo sa akin. Pakiramdam ko, nang nagpasabog ang Diyos ng problema, nasalo ko lahat sa araw na ito.

Hindi pa din ata panahon na maranasan ko ang matagal ko nang gustong balikan at maranasan...

Ang alapaap.