Nandito ako ngayon sa newjersey, kakadating ko lang galing newyork. Magdadalawang linggo na ko dito, at eto na... nagsisimula na kong malungkot. Andami ko nang sakit sa katawan. Hindi kasi ako sanay sa lamig. At pagminamalas ka nga naman, umuulan pa dito ng snow (ok talaga!). Napapadalas ang pagtawag ko sa bahay dahil wala akong masabihan ng mga hinaing ko. Kahit alam kong wala namang magagawa ang pagtawag ko sa bahay at pagsusumbong ko sa lahat ng nangyayari sakin, sige lang...Buti na nga lang at may computer dito sa bahay ng tita ko.
Naaalala ko tuloy ang kwarto ko. Hindi kasi ako lumalabas ng kwarto ko dahil magdamag akong nagiinternet. At ngayon naman, nagmamaka-awa na ko makalabas pero hindi ko magawa dahil nga malamig (ano ba! ang kulet mo..) Naisip ko, ito ba ang mga kapalit sa nakuha kong pangarap? Hindi ko puwedeng makuha lahat ng bagay sabay-sabay. Nangarap akong makapunta ng america at ngayon na andito na ko, hindi naman ako ganon kasaya. Naninibago ako dito, namimiss ko mga tao sa pilipinas at lalong-lalo na, nahihirapan ako sa kalagayan ko. Nakikitira lang ako dito kaya naman mahirap ang sitwasyon ng ganito.
Bahay ng tita ko ang tinutuluyan ko. Mag-isa lang siya dito, pumunta siya ng america nung bata pa lang ako. At sigurado akong, ganito din ang naranasan niya dati. Siguradong hirap din siya sa lamig, at hirap din siya makisama sa ibang tao noon. Mahirap naman talaga lalo na pag sa ibang bansa. Mahirap......seryoso. Pero ngayon, ok na siya sa lahat. Nahaluan na ng ugaling kano ang tita ko. Hindi na nga siya masyado nagtatagalog at matulin na siya kumilos. Ganon ba talaga?
Masaya naman sa america, oo! Mahusay ang pamumuhay.. walang trapik at hindi magulo. Pero pag mag-isa ka lang, hay jusko......Busy lahat ng tao dito sa america. Bawal ang tatamad-tamad kaya naman hindi puwede ako magpakareyna dito. Mabilis ang pera dito sa america, sapat ang sweldo sa mga bilihin. At talaga namang solb na solb ang mga pagkain. May disiplina ang mga tao. May maloloko din naman pero hindi gaano. May mga taong grasa, namamalimos at iba pa. May mababaet na kano meron din namang masungit. Kinakatakutan din ang mga polisya dito, bawal gumawa ng katarantaduhan at siguradong magbabayad ka. Pero gayunpaman, iba pa din ang buhay pilipinas. Magulo man sa pinas, masaya pa din. Hindi ko lahat ito naisip nung nangarap akong magibang bansa. Sabi ko pa dati, gusto ko na tumira dito..
Ngayon, nagdadalawang isip na ko. Nagdadalawang isip akong makipagsapalaran sa isang lugar na ganito. Mahirap pero kailangan kayanin dahil parte ito ng pangarap ko. Pangarap na may kasamang paghihirap. Hindi ko alam kung masyado lang ako nagdadrama dito.. pero pasensha na ganon talaga.
Dalawang linggo pa at pupunta na ko sa sanfrancisco, at pagkatapos ng isang linggo... uuwi na din ako sa pinas! 3 linggo? bakit parang ang tagal........
Naaalala ko tuloy ang kwarto ko. Hindi kasi ako lumalabas ng kwarto ko dahil magdamag akong nagiinternet. At ngayon naman, nagmamaka-awa na ko makalabas pero hindi ko magawa dahil nga malamig (ano ba! ang kulet mo..) Naisip ko, ito ba ang mga kapalit sa nakuha kong pangarap? Hindi ko puwedeng makuha lahat ng bagay sabay-sabay. Nangarap akong makapunta ng america at ngayon na andito na ko, hindi naman ako ganon kasaya. Naninibago ako dito, namimiss ko mga tao sa pilipinas at lalong-lalo na, nahihirapan ako sa kalagayan ko. Nakikitira lang ako dito kaya naman mahirap ang sitwasyon ng ganito.
Bahay ng tita ko ang tinutuluyan ko. Mag-isa lang siya dito, pumunta siya ng america nung bata pa lang ako. At sigurado akong, ganito din ang naranasan niya dati. Siguradong hirap din siya sa lamig, at hirap din siya makisama sa ibang tao noon. Mahirap naman talaga lalo na pag sa ibang bansa. Mahirap......seryoso. Pero ngayon, ok na siya sa lahat. Nahaluan na ng ugaling kano ang tita ko. Hindi na nga siya masyado nagtatagalog at matulin na siya kumilos. Ganon ba talaga?
Masaya naman sa america, oo! Mahusay ang pamumuhay.. walang trapik at hindi magulo. Pero pag mag-isa ka lang, hay jusko......Busy lahat ng tao dito sa america. Bawal ang tatamad-tamad kaya naman hindi puwede ako magpakareyna dito. Mabilis ang pera dito sa america, sapat ang sweldo sa mga bilihin. At talaga namang solb na solb ang mga pagkain. May disiplina ang mga tao. May maloloko din naman pero hindi gaano. May mga taong grasa, namamalimos at iba pa. May mababaet na kano meron din namang masungit. Kinakatakutan din ang mga polisya dito, bawal gumawa ng katarantaduhan at siguradong magbabayad ka. Pero gayunpaman, iba pa din ang buhay pilipinas. Magulo man sa pinas, masaya pa din. Hindi ko lahat ito naisip nung nangarap akong magibang bansa. Sabi ko pa dati, gusto ko na tumira dito..
Ngayon, nagdadalawang isip na ko. Nagdadalawang isip akong makipagsapalaran sa isang lugar na ganito. Mahirap pero kailangan kayanin dahil parte ito ng pangarap ko. Pangarap na may kasamang paghihirap. Hindi ko alam kung masyado lang ako nagdadrama dito.. pero pasensha na ganon talaga.
Dalawang linggo pa at pupunta na ko sa sanfrancisco, at pagkatapos ng isang linggo... uuwi na din ako sa pinas! 3 linggo? bakit parang ang tagal........
